«Οι μικροί Φαρισαίοι». Η Θεατρική ομάδα του Δήμου Ωραιοκάστρου απογειώνεται!

Του Δημήτρη Παπαδόπουλου (Σταυριώτης)

Είναι σαν το κρασί. Όσο παλιώνει τόσο πιο εύγευστο γίνεται. Όσοι δημότες του Ωραιοκάστρου βρέθηκαν στις παραστάσεις της Θεατρικής Ομάδος του δήμου μας –τόσο στο Ωραιόκαστρο όσο και στον Δρυμό- γεύτηκαν μια εξαιρετική καλλιτεχνική δημιουργία. Από παλιούς πια ηθοποιούς συμπολίτες μας – που ο χαρακτηρισμός ‘’ερασιτέχνες’’ γι’ αυτούς, μόνον αρνητικές συνδηλώσεις δεν καταδεικνύει. Είναι ερασιτέχνες απλά, με την έννοια των εραστών της τέχνης τους και αυτό το αποδεικνύει η πολύχρονη επιμονή τους που είχε το αποτέλεσμα που είδαμε όλοι μας και που θαυμάσαμε. Οι ηθοποιοί που παρακολουθήσαμε στο θεατρικό έργο του Ψαθά «Μικροί φαρισαίοι», δεν είχαν να ζηλέψουν τίποτα από τους γνωστούς μας του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου, ενώ θα μπορούσαν κάλλιστα να σταθούν επάξια σε οποιαδήποτε μεγάλη θεατρική σκηνή.

Πρώτα πρώτα απέφυγαν την παγίδα της μίμησης παλιότερων και καταξιωμένων ερμηνειών σε ανάλογους ρόλους, αντλώντας υποκριτική–θεατρική υπόσταση, πρώτα από τον ίδιο τον εαυτό τους. Έντυσαν, δηλαδή, τους χαρακτήρες του έργου με το δικό τους χαρακτήρα, με το δικό τους ήθος. Και έκαναν αυτό ακριβώς που απαιτεί η τέχνη τους από αυτούς. Ποίησαν ήθος (εξ ου και η λέξη ηθοποιός). 

Οι κρίσεις αυτές δεν αποτελούν μια συμβατική τοποθέτηση που στοχεύει, πέρα από κάθε αποτέλεσμα (καλό ή κακό) να τιμήσει την προσπάθεια...

 των ηθοποιών. Και επειδή ξέρω αρκετά καλά τα περισσότερα από τα παιδιά αυτά που συμμετείχαν στην παράσταση, γνωρίζω ότι εκείνο που διακαώς επιθυμούν, δεν είναι ανερμάτιστοι έπαινοι, αλλά η αλήθεια. Και η αλήθεια είναι ότι, κατά την άποψή μου πάντα, ήταν όλοι τους άψογοι στους ρόλους τους.

Υπήρξα τακτικός ακροατής των παλιότερων προσπαθειών της Θεατρικής Ομάδος του Δήμου Ωραιοκάστρου. Είδα σχεδόν όλες τις παραστάσεις που δόθηκαν. Ήταν ολοφάνερο ότι είχαν ακόμη δρόμο μπροστά τους να διανύσουν. Στο παίξιμό τους τότε, υπήρχαν οι υποκριτικές υπερβολές, η πομπώδης κινησιολογία και οι αναίτιες τσιρίδες των ηθοποιών, πράγμα που δεν γνωρίζω κατά πόσον οφειλόταν στις σκηνοθετικές οδηγίες που είχαν τότε. Αυτό μόνον οι ηθοποιοί μας το γνωρίζουν. Ωστόσο, οι άνθρωποι αυτοί επέμεναν. Δεν εγκατέλειψαν το εγχείρημά τους και να ‘τους τώρα που δρέπουν τους καρπούς των προσπαθειών τους. Υπήρξαν καθ’ όλα άξιοι γι’ αυτό και τους αξίζουν συγχαρητήρια. Όπως συγχαρητήρια αξίζει και ο σκηνοθέτης τους κ. Μαλούχος που, παρόλο που στο τέλος της παράστασης επιχείρησε -ανεπιτυχώς-  να αποδώσει τα εύσημα αποκλειστικά και μόνον στους ηθοποιούς του, όλοι μας καταλάβαμε πολύ καλά την καθοριστική του συμβολή στο αποτέλεσμα που είδαμε.

Δύο επιπλέον σχόλια – παρατηρήσεις: πρώτον θα περίμενε κανείς μια παράσταση τέτοιας μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας να προσέλκυε περισσότερους θεατές από τον δήμο μας και δεύτερον θα πρέπει εις το εξής ο διοίκηση του Δήμου Ωραιοκάστρου να επενδύσει περισσότερα στο θεατρικό αυτό σχήμα διότι, είναι ένα από τα καλύτερα που έχει να επιδείξει ο δήμος μας στον τομέα του Πολιτισμού. Κι ας μην γελιόμαστε, τα πολιτιστικά πράγματα στον δήμο συνεχίζουν να διανύουν περιόδους σχετικής ξηρασίας, τέτοιας που μόνον με εκείνη της προηγούμενης διοίκησης μπορεί να συγκριθεί.