Μια Αποκλειστική συνέντευξη του εφημέριου Ι.Ν. Κοιμήσεως της  Θεοτόκου Ωραιοκάστρου στο Oraiokastro News

Η οικονομική κρίση που χτύπησε την πόρτα της χώρας μας μετά το 2008 έχει δημιουργήσει μια χιονοστιβάδα κοινωνικών προβλημάτων των συμπολιτών μας, τα οποία κάθε μέρα πολλαπλασιάζονται. Η Εκκλησία, όπως συμβαίνει εδώ και αιώνες, είναι και πάλι το γνώριμο λιμάνι, όπου ελλιμενίζονται οι αγωνίες των ανθρώπων, που σχετίζονται με τις πνευματικές και υλικές τους ελλείψεις. Πως όμως η Εκκλησία Του στέκεται αρωγός στα τέκνα της;Το Oraiokastro News έχει σήμερα την τιμή να δημοσιεύει αποκλειστική συνέντευξη του πατέρα Νικολάου Μοναστηρίδη.
Ο εφημέριος του Ι.Ν της Κοιμήσεων της Θεοτόκου Ωραιοκάστρου μιλά για τον τρόπο με τον οποίο βιώνει την κρίση στην ενορία που διακονεί, τις δράσεις που αναπτύσσει και τα κύρια προβλήματα που αντιμετωπίζει η ενορία στο αποστολικό και το κοινωνικό της έργο. Ακόμη μιλά για τη χρήση του διαδίκτυού και των κοινωνικών μέσων δικτύωσης κυρίως από τους νέους και τη δράση των αιρετικών ομάδων και σεχτών. Τέλος, αφού σημειώνει ότι «ο άνθρωπος, διαμέσου της πίστης, κοινωνεί-επικοινωνεί με το Θεό συνάπτοντας μαζί Του σχέση αγαπητική (…) και εν πλήρη ελευθερία», στέλνει το μήνυμα πως «η Εκκλησία είναι «νοσοκομείο» που αγκαλιάζει και περιθάλπει κάθε άνθρωπο που προσέρχεται σε Εκείνην»

  • Τα τελευταία χρόνια οι  συμπολίτες μας υποφέρουν από τη μείωση του εισοδήματος τους, την πτώση του βιοτικού επιπέδου, την ανεργία, την απόγνωση. Πως βιώνετε την κρίση ως εφημέριος του Ι.Ν. Κοιμήσεως της Θεοτόκου και ποιμένας των ενοριτών σας;

Ø  Αφού σας ευχαριστήσω για τη χαρά και την τιμή αυτής της επικοινωνίας μας, θα μου επιτρέψτε να πω ότι τα τελευταία τέσσερα χρόνια συντελείται στην πατρίδα μας η τελευταία, ίσως, πράξη ενός δράματος, το οποίο, βεβαίως, δεν ξεκίνησε τώρα, αλλά οι απαρχές του εντοπίζονται πολλά χρόνια πριν. Δεν είναι της παρούσης να κάνουμε εδώ μία ενδοσκόπηση στην παθολογία αυτής της κρίσης, μπορούμε, όμως, να πούμε με βεβαιότητα ότι όλη αυτή η παρακμή δε θα μπορούσε να έχει διαφορετική έκβαση. Παρακμή σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας: στην κοινωνική μας ζωή, στην πολιτική, στον πολιτισμό, στο θρησκεύω μας και κυρίως στη θεώρηση του νοήματος της ίδιας της ύπαρξής μας. Συντελέστηκε μία άνευ όρων και ορίων παράδοσή μας στα φερέφωνα του υλισμού, του αμοραλισμού, στους «εργολάβους» της ισοπέδωσης όλων των πυλώνων που συγκροτούν και στηρίζουν πρόσωπα, κοινωνίες και έθνη. Και έρχομαι στην «καρδιά» του ερωτήματός σας: πώς βιώνω την κρίση ως εφημέριος; Όταν οι περισσότεροι από εμάς έχουμε μάθει να στηρίζουμε την ευτυχία μας στις υλικές παροχές, όταν κτίζουμε τη ζωή μας επάνω στο είδωλο του ναρκισσισμού μας και- αλλοίμονο!- όταν το ίδιο διδάσκουμε να κάνουν και τα παιδιά μας, τότε έρχεται η ώρα που όλα αυτά τα «δομικά» υλικά της ύπαρξής μας διαλύονται, ακριβώς διότι είναι ύλη φθαρτή και πρόσκαιρη. Τότε έρχεται η απόγνωση. Το Ωραιόκαστρο μας, έχει τη φήμη του πλούσιου προάστιου της Θεσσαλονίκης. Μπορεί να ήταν για πολλούς. Τώρα είναι για ελάχιστους. Εάν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση και εφόσον προχωρήσουν και σε κατασχέσεις πρώτης κατοικίας, όπως αφήνουν να διαρρεύσει, πολύ φοβάμαι ότι στον τόπο μας θα έχουμε μεγάλα δράματα. Υπάρχουν συνάνθρωποί μας και ενορίτες μας, οι οποίοι στήριζαν με το βαλάντιό τους την ενορία τους και τώρα κτυπούν την πόρτα της και ζητούν οι ίδιοι βοήθεια, ζώντας στα όρια της απόλυτης ανέχειας. Αυτό το καταθέτω ως εμπειρία και νομίζω ότι τα λέει όλα. Και φυσικά δεν γνωρίζουμε και πάρα πολλές άλλες περιπτώσεις, στις οποίες το φιλότιμο και η αξιοπρέπεια των ανθρώπων τους εμποδίζει να ζητήσουν βοήθεια ακόμη και από την ενορία τους.            


  • Λέγεται και ορθά ότι «η πίστη είναι καταφύγιο για τον άνθρωπο». Τι μπορεί να κάνει σήμερα η Εκκλησία Του για να βοηθήσει τα πληττόμενα τέκνα της;

Ø  Η ορθόδοξη πίστη μας δεν είναι υπόθεση εθνική. Ο Χριστός μας, έγινε από Θεός Άνθρωπος για να ανυψώσει όλη την κτίση, με πρωτοκορυφαίο τον Άνθρωπο κάθε γενιάς, κάθε εθνικότητας, κάθε χρώματος. Για το λόγο αυτό η πίστη μας δεν είναι καν θρησκεία, δηλαδή ένα μόρφωμα ιδεολογικό, κατασκευασμένο από ανθρώπους. Είναι τρόπος και είδος ζωής που αναφέρεται σε έναν Θεό-Πρόσωπο και όχι σε έναν θεό-ιδέα. Αυτή η σχέση Θεού-Ανθρώπου είναι εντελώς προσωπική και στηρίζεται σε δύο βάσεις: στην Ελευθερία και στον Έρωτα. Ο άνθρωπος, διαμέσου της πίστης, κοινωνεί-επικοινωνεί με το Θεό συνάπτοντας μαζί Του σχέση αγαπητική (μανικό έρωτα τον ονομάζουν οι μεγάλοι Πατέρες της Εκκλησίας) και εν πλήρη ελευθερία. Μέσα από αυτήν την οπτική, η πίστη, πράγματι, είναι καταφύγιο. Αντίθετα- και θα συμφωνήσω με τον Μάρξ- η θρησκεία είναι το όπιο του λαού και θα πρόσθετα ότι, ενίοτε, γίνεται επικίνδυνο εργαλείο σε όποιον θέλει να ασκήσει εξουσία (βλέπε την Ιερά Εξέταση του παπισμού μέχρι τα ανόητα συνθήματα του τύπου «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια»). Στο ερώτημά σας θα απαντήσω ότι η Εκκλησία μας, σαν Θεανθρώπινος οργανισμός που, ευτυχώς, δε στηρίζεται στον ανθρώπινο παράγοντα, αλλά απαρτίζεται ως Σώμα από όλα τα βαπτισμένα μέλη Της-κληρικούς και λαϊκούς- με Κεφαλή το Χριστό, στέκεται στα παιδιά Της εδώ και δύο και πλέον χιλιάδες χρόνια, και σε περιόδους κρίσης, και σε περιόδους ευημερίας. Το βασικό έργο Της είναι να δείχνει στον άνθρωπο κάθε εποχής τον Ουρανό και την Ελπίδα και να προσφέρει τα μέσα για την κατάκτηση αυτών. Βεβαίως, επειδή, κινείται σε αυτόν τον κόσμο δεν παραθεωρεί και τις βιοτικές ανάγκες των παιδιών Της. Για το λόγο αυτό δραστηριοποιείται και στο φιλανθρωπικό, και στον κοινωνικό, και στον πολιτιστικό τομέα. Ιδιαίτερα αυτές τις δύσκολες μέρες που βιώνουν πάρα πολλοί συνάνθρωποί μας απίστευτες καταστάσεις, είναι αδιαμφισβήτητη η δράση της Εκκλησίας μας. Αναφέρω ένα μόνο παράδειγμα που πιστοποιεί του λόγου το αληθές: στη Μητρόπολή μας οι μερίδες φαγητού που προσέφεραν, συνολικά, οι ενορίες, ανέρχονταν, μέχρι το 2010, στις 1700, περίπου. Αυτή τη στιγμή, Οκτώβριο του 2013, τα ενοριακά συσσίτια της Μητρόπολής μας ξεπέρασαν τις 6700 μερίδες φαγητού ημερησίως. Νομίζω ότι δε χρειάζεται να ειπωθεί κάτι παραπάνω.           


  • Θα θέλατε να μας περιγράψετε σύντομα τις δράσεις της ενορίας, την οποία διακονείτε;

Ø  Η ενορία μας, μέσα σε όλη αυτήν την περιδίνηση, προσπαθεί να σταθεί με όλες τις δυνάμεις της δίπλα στο συνάνθρωπο. Πέρα από το κατεξοχήν έργο της που είναι το λειτουργικό και εν γένει το πνευματικό, αναπτύσσει δράσεις και πρωτοβουλίες με σκοπό να υπηρετήσει την τοπική μας κοινωνία. Το έργο της ενορίας χωρίζεται σε τρία βασικά επίπεδα:
1.       Το πνευματικό-λειτουργικό, όπου προσπαθεί να στηρίζει τους ενορίτες με τη τακτική τέλεση της Θείας Λειτουργίας, κατά την οποία μεταδίδεται το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας, τις λοιπές ιερές Ακολουθίες, τις Συνάξεις Μελέτης τη Αγίας Γραφής, τις Ομιλίες σε πνευματικά και Αγιογραφικά θέματα και τις Σαββατιάτικες Συνάξεις Παιδιών και Νέων, όπου συζητούνται θέματα πίστης και ζωής.
2.       Το κοινωνικό-φιλανθρωπικό έργο. Ήδη από το 2007 λειτουργεί η Ενοριακή Τράπεζα Τροφίμων. Τότε ξεκίνησε με 30 περίπου τροφίμους. Σήμερα αριθμεί περίπου 300 συνανθρώπους μας, οι οποίοι λαμβάνουν τρόφιμα και είδη προσωπικής και οικιακής υγιεινής, κάθε δεκαπέντε μέρες. Η ενορία μας, μετά από έλεγχο, προχωρά στη βοήθεια εξόφλησης λογαριασμών εταιρειών κοινής ωφέλειας, ενοικίων και δόσεων δανείων σε οικογένειες με απόλυτη ανάγκη. Επίσης συμμετέχει στην κάλυψη, κατά περίπτωση, ιατροφαρμακευτικών αναγκών συνανθρώπων μας καθώς και στην προμήθεια πετρελαίου θέρμανσης. Από πέρσι, αφουγκραζόμενη ακόμη μία ανάγκη, προχώρησε στη δημιουργία Κοινωνικού Φροντιστηρίου, το οποίο στηρίζεται στην προσφορά εθελοντών και παρέχει άρτια εκπαιδευτική στήριξη σε παιδιά οικογενειών με οικονομικές και κοινωνικές δυσκολίες. Πέρσι παρακολούθησαν το πρόγραμμα περίπου 100 παιδιά. Φέτος το πρόγραμμα «τρέχει» με βοήθεια στις τάξεις του Λυκείου και, μέχρι στιγμής, το παρακολουθούν περισσότερα από 40 παιδιά.
3.      Το πολιτιστικό έργο, το οποίο μεταφράζεται στην ύπαρξη της αξιόλογης Γυναικείας Χορωδίας Ευρωπαϊκής Μουσικής, “Eu Choralis” με περισσότερα από 45 μέλη, στις Εικαστικές Ομάδες «Ζωγραφείον» με τμήματα ενηλίκων και παιδικά, συνολικά, περίπου, 70 μελών, τα τμήματα Μουσικής Προπαιδείας, στα οποία συμμετέχουν περίπου 20 παιδιά ηλικίας 3 έως 7 ετών, ενώ έχουμε τη χαρά να ανακοινώσουμε την προσπάθεια ίδρυσης Εργαστηρίου Παιδικής Χορωδίας, για αγόρια και κορίτσια ηλικίας 8 έως 18 ετών. Όλες οι δράσεις γίνονται με την ευθύνη ειδικευμένων συνεργατών μας σε χώρους προσεγμένους, ζεστούς και φιλικούς. Στο πολιτιστικό έργο της ενορίας εντάσσονται και οι ποικίλες εκδηλώσεις λόγου και τέχνης κατά τη διάρκεια του έτους.
                          Αυτές είναι, συνοπτικά, οι κυριότερες δράσεις της ενορίας μας.
    

  • Ποια είναι τα κυριότερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ενορία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου κατά την τέλεση του αποστολικού και κοινωνικού της έργου;

Ø  Το βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ενορία μας είναι η μεγάλη έκτασή της με τους πολυπληθείς, πλέον, κατοίκους της. Η πληθυσμιακή έκρηξη της περιοχής μας επηρέασε και επηρεάζει αρνητικά το γενικότερο ενοριακό έργο και την ευκολία εξυπηρέτησης των ενοριτών μας. Φυσικά σε καμιά περίπτωση δεν ευθύνονται οι άνθρωποι που επέλεξαν την περιοχή μας για τόπο κατοικίας τους. Το πρόβλημα όμως υπάρχει και προσπαθούμε με την ανύσταχτη προσπάθεια του Ποιμενάρχη μας, Μητροπολίτου Νεαπόλεως & Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβα και τη Δημοτική Αρχή του τόπου μας, να το επιλύσουμε. Ένα εξίσου σημαντικό πρόβλημα είναι και το οικονομικό. Πρέπει να γνωρίζετε ότι η κάθε ενορία αποτελεί ξεχωριστό Ν.Π.Δ.Δ. με δικό της Φ.Ε.Κ. και δική της διαχείριση, με ό, τι αυτό συνεπάγεται. Επίσης, πρέπει να γνωρίζετε ότι η ενορία μας δεν διαθέτει κανένα άλλο έσοδο, πλην του παγκαριού και, ενίοτε, κάποιες έκτακτες εισφορές ενοριτών μας. Δεν επιδοτείται από πουθενά και δεν έχει καμία άλλη πηγή εσόδων. Έτσι, λοιπόν, δεδομένης και της τρέχουσας συγκυρίας, από το προϊόν του παγκαριού καλείται να καλύψει τη μισθοδοσία του προσωπικού, τα τρέχοντα λειτουργικά έξοδα (ΔΕΗ, ΟΤΕ, θέρμανση του Ναού και του Πνευματικού Κέντρου), τις υποχρεώσεις της, κατά το νόμο, προς το κράτος και τη Μητρόπολη, να ασκήσει το πνευματικό-λειτουργικό, το κοινωνικό-φιλανθρωπικό και πολιτιστικό έργο της και να συντηρεί τα κτίρια του Ναού, του Πνευματικού Κέντρου και των Παρεκκλησίων της, τα οποία είναι ήδη παλαιά και με πολλές ανάγκες συντήρησης. Εάν προσθέσουμε και το υπό ανέγερση κτίριο πίσω από το Ναό που προβλέπεται να στεγάσει- όποτε τελειώσει- Ενοριακό Παιδικό Σταθμό, Ξενώνα Φιλοξενίας Συνοδών Ασθενών και κατοικία ιερέως – εννοείται για τους διαδόχους μας- τότε καταλαβαίνετε ότι η οικονομική επιβίωση της ενορίας μας επιτυγχάνεται με την επέμβαση της Παναγίας μας και το ζούμε προσωπικά ως ένα θαύμα! Αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι ευπρόσδεκτη κάθε στήριξη από τους ενορίτες μας που μπορούν να στηρίξουν τέτοιες προσπάθειες.       

  • Ποια η γνώμη σας για τα social media;Πιστεύετε πως η Εκκλησία μπορεί μέσω των κοινωνικών ιστοσελίδων δικτύωσης (facebook, twitter, blogs κ.α.) να πλησιάσει περισσότερο τη νεολαία αλλά και γενικότερα να φέρει πιο κοντά της τους χρήστες του Διαδικτύου;

Ø  Πιστεύω ότι τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, το διαδίκτυο και γενικότερα η τεχνολογία λειτουργούν όπως ένα φάρμακο: εάν χρησιμοποιούνται στη σωστή «δοσολογία», μπορούν να αποδειχθούν ένα χρήσιμο εργαλείο σε όλα σχεδόν τα επίπεδα της ανθρώπινης δραστηριότητας. Βέβαια τις περισσότερες φορές δεν κυριαρχεί ο αυτοέλεγχος στη χρήση τους κι έτσι από εργαλείο μετατρέπονται σε εξάρτηση και συχνά σε μέσο καταστροφής. Το ζητούμενο είναι ότι, όπως τελικά αποδεικνύεται, δεν ήμασταν έτοιμοι για μια τόσο μεγάλη τεχνολογική έκρηξη, την οποία οι περισσότεροι δεν μπορούμε να διαχειριστούμε. Οι γονείς έχουμε τεράστιο μερίδιο ευθύνης για τον τρόπο που θα μάθουν τα παιδιά μας τη χρήση του διαδικτύου. Δεν είναι δυνατόν, για παράδειγμα, το παιδί να βλέπει το γονιό με τις ώρες στον υπολογιστή και να μην κάνει και εκείνο το ίδιο. Κατά την άποψή μου είναι αδιανόητο και επικίνδυνο τα παιδιά μας να εξοικειώνονται από την προσχολική ηλικία με την τεχνολογία. Όπως θεωρώ έγκλημα να επιτρέπουν οι γονείς στα παιδιά τους την παραμονή στα internet café και μάλιστα από το βράδυ μέχρι την άλλη μέρα το πρωί. Το ότι οι νόμοι στην πατρίδα μας είναι κατά κανόνα άθλιοι και δεν προστατεύουν παρά μόνο συμφέροντα, δε σημαίνει ότι και εμείς ως γονείς πρέπει να αδιαφορήσουμε. Στην ενορία μας χρησιμοποιούμε το διαδίκτυο, κυρίως για να ενημερώνουμε τον κόσμο σχετικά με τις δράσεις μας και ενίοτε για να διατυπώνουμε κάποιες θέσεις και απόψεις. Στο σημείο αυτό θα ήταν παράληψη να μην ευχαριστούσαμε θερμά όλες τις ιστοσελίδες, τα ιστολόγια, τις ομάδες και τις σελίδες του facebook της περιοχής μας που πάντοτε πρόθυμα και με πολλή ευγένεια δέχονται να δημοσιεύουν τα δελτία τύπου και τις λοιπές ενημερώσεις της ενορίας μας. Σχετικά με το εάν η Εκκλησία μπορεί να πλησιάσει τη νεολαία μέσω του διαδικτύου, δεν νομίζω ότι πρέπει να είναι αυτοσκοπός κάτι τέτοιο. Σίγουρα μπορεί να επηρεάσει ως ένα βαθμό και κυρίως να ενημερώσει και να διαδώσει το μήνυμά Της και μέσω διαδικτύου. Όμως δεν νομίζω πως οι εκκλησιαστικοί φορείς πανηγυρίζουν την ανακάλυψη του «μαγικού» εργαλείου που λέγεται internet, με το οποίο όλοι οι νέοι ξαφνικά θα γεμίσουν τις εκκλησίες.    

  • Στην περιοχή της Θεσσαλονίκης έχουν κατά καιρούς γίνει αισθητές δραστηριότητες ορισμένων μη ορθόδοξων θρησκευτικών οργανώσεων (Μάρτυρες του Ιεχωβά, Πεντηκοστιανοί, Μορμόνοι, κ.α.). Πως αντιμετωπίζει η Ορθόδοξη Εκκλησία αυτά τα φαινόμενα;

Ø  Οι αιρέσεις αποτέλεσαν και είναι μία από τις μεγαλύτερες πληγές. Και το θέμα δεν είναι ότι η Εκκλησία χάνει «οπαδούς». Η Εκκλησία δε λειτουργεί με όρους συλλόγου, ομάδας ή κόμματος που επιθυμεί την ύπαρξη μελών για να υπάρχει και να πορεύεται. Αντίθετα, είναι, όπως είπαμε, ένας οργανισμός που συμμετέχει ο Θεός και ο Άνθρωπος. Η Εκκλησία μας δεν είναι, αν θέλετε, ένα club «καλών», «ενάρετων» και «σωσμένων» ανθρώπων. Η Εκκλησία είναι «νοσοκομείο» που αγκαλιάζει και περιθάλπει κάθε άνθρωπο που προσέρχεται σε Εκείνην, είτε αισθάνεται ασθενής είτε θέλει να κάνει «προληπτικό» έλεγχο, για να μιλήσουμε με ιατρικούς όρους. Με αυτό το πνεύμα αντιμετωπίζει τις αιρέσεις, τις παραχριστιανικές και παραθρησκευτικές ομάδες, τις σέκτες κ.τ.ο. Έργο της Εκκλησίας δεν είναι καταδικάσει στην πυρά τους αιρετικούς και να τους εξαφανίσει από το πρόσωπο της γής. Στην Ορθοδοξία το ανθρώπινο πρόσωπο αποκτά νόημα και αξία. Κάθε άνθρωπος δεν αντιμετωπίζεται σαν απρόσωπη μονάδα, σαν μέρος μιας μάζας, σαν αριθμός. Αντίθετα ο κάθε άνθρωπος είναι πρόσωπο μοναδικό και ανεπανάληπτο σε όλη την ιστορία και σε όλους τους αιώνες. Ας θυμηθούμε την ευαγγελική εικόνα του καλού βοσκού, ο οποίος αφήνει τα ενενήντα εννέα πρόβατα προς αναζήτηση του ενός χαμένου. Δυστυχώς σε όλα τα ανθρώπινα συστήματα (και τις αιρέσεις) δεν ενδιαφέρει το Πρόσωπο αλλά το Άτομο. Ο άνθρωπος καταντά αριθμός, κάρτα ή οτιδήποτε. Με τον τρόπο αυτό, δηλαδή την αφαίρεση της αξίας του Προσώπου από τον άνθρωπο, επιτυγχάνεται θαυμάσια ο έλεγχος, η χειραγώγηση και μιλάμε πλέον για πλήθος, μάζα και όχι για ανθρώπους. Με το ίδιο σκεπτικό δρούν και όλες αυτές οι ομάδες, χρησιμοποιώντας ελκυστικούς τρόπους και εκμεταλλευόμενοι ανάγκες και εσωτερικές ή εξωτερικές καταστάσεις, όπως μια οικονομική δυσπραγία ή έναν κοινωνικό αποκλεισμό ή μια αδυναμία του υποκειμένου που προσεγγίζουν. Η Εκκλησία αντιμετωπίζει αυτές τις καταστάσεις με συνεχείς ενημερώσεις, με την ενεργοποίηση αντιαιρετικών επιτροπών ακόμα και σε επίπεδο ενοριών. Πάντως είναι απόλυτη η ανάγκη επαναδιατύπωσης ή, εάν θέλετε, επανευαγγελισμού του ανθρώπου από την Εκκλησία, ώστε το ευαγγελικό μήνυμα να μεταδοθεί καθαρό και ατόφιο στο σύγχρονο άνθρωπο με τα τόσα αδιέξοδα και προβλήματα ύπαρξης.       


  • Ποιο είναι το ευαγγελικό μήνυμα που θα στέλνατε για να βοηθηθεί το χριστεπώνυμο πλήρωμα της Εκκλησίας να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες των καιρών και να πορευτεί με ελπίδα στο δρόμο προς τη Σωτηρία;

Ø  Χαρά και ελπίδα! Ξέρετε, τείνουν να εκλείψουν από τη ζωή μας αυτά τα δύο αισθήματα. Η πραγματική χαρά και η ακλόνητη ελπίδα! Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο από πολλή αγάπη. Κανένας και τίποτα δεν Τον εξανάγκασε να το κάνει. Καμιά ανάγκη δεν είχε ο Θεός να δημιουργήσει οτιδήποτε. Το έκανε διότι το ήθελε, τίποτα παραπάνω! Το «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση» σημαίνει ότι αυτά που έχει ο Θεός τα δίνει και στον άνθρωπο. Αγάπη, ελευθερία ο Θεός; Το ίδιο και ο άνθρωπος. Και προπάντων η ελευθερία. Τόσο πολύ σέβεται ο Θεός την ελευθερία μας που μας επιτρέπει να Τον πιστεύουμε, να μην Τον πιστεύουμε, να Τον αμφισβητούμε, να Τον απαρνιόμαστε ακόμα και να Τον βρίζουμε. Πολλοί «ιεροκήρυκες» συστήνουν στον κόσμο ένα θεό τιμωρό, εκδικητή, χωροφύλακα, ακόμα και εισαγγελέα εφετών-για να μη χωράει ούτε έφεση να ασκήσει κάποιος! Τέτοιος θεός ΔΕΝ υπάρχει και ΔΕΝ τον θέλουμε! Ο δικός μας Θεός σε έχει συγχωρέσει ακόμα και τη στιγμή που εσύ Τον βρίζεις με λόγια, έργα και τρόπο ζωής. Ακόμα και τη στιγμή που διαπράττεις μια αστοχία-αμάρτημα, ο Θεός σε έχει ήδη συγχωρέσει και σ’ αγαπά. Για του λόγου το αληθές προτρέπω όλους να μελετήσουν καλά την ευαγγελική παραβολή του Ασώτου. Νομίζω ότι όποιοι το κάνουν θα κατανοήσουν πολλά. Όλα αυτά συγκεφαλαιώνονται στη χαρά και την ελπίδα. Την αληθινή χαρά, αυτή που διαρκεί για πάντα! Γιατί, τι αξία μπορεί να έχει μια χαρά, όταν δεν έχει προοπτική αιωνιότητας;
Σας ευχαριστώ.      






0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

 
Top