Ο Δάμος κι ο Χάρης

Θεόδωρος Κουτρούκης *

Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 στην  πολιτική ζωή του Ωραιοκάστρου κυριαρχούσαν δύο πολιτικές προσωπικότητές: ο Χαρίλαος Χαραβόπουλος και ο Αδάμ Τσακαλίδης. Το Ωραιόκαστρο ήταν εκλογικά διχασμένο ανάμεσα στους δύο τοπικούς πολιτικούς και συμπαρατάσσονταν με το Χάρη ή το Δάμο, όπως τους ήξερε ο κόσμος. Οι λόγοι της επιλογής του ενός ή του άλλου στρατοπέδου; οικογενειακές σχέσεις, προσωπικές συμπάθειες, διαφορετική αποτίμηση των ικανοτήτων του ενός ή του άλλου υποψηφίου. Μετά την μεταπολίτευση τα πολιτικά κόμματα έριξαν κι αυτά το -τότε υπέρμετρο- ειδικό βάρος τους στις αυτοδιοικητικές αναμετρήσεις. Σε μια μικρή κοινότητα, στην οποία ίσχυε το πλειοψηφικό σύστημα, η υποστήριξη της Νέας Δημοκρατίας στον Χ. Χαραβόπουλο και του ΠΑΣΟΚ στον Α. Τσακαλίδη έδινε ένα πολιτικό χρώμα στην πολιτική κονίστρα του χωριού, κι υποδαύλιζε την παράδοξη αλλά ευρέως διαδεδομένη μόδα των γαλάζιων και πράσινων καφενείων. Υπήρχαν ευδιάκριτες ιδεολογικές διαφορές μεταξύ των δύο συνδυασμών; με την ασφάλεια της μεγάλης χρονικής απόστασης, νομίζω πως όχι. Μολονότι η εποχή ευνοούσε την πόλωση και τις αντιθέσεις το εκλογικό δίλημμα αφορούσε δυο εν πολλοίς όμοιους σε πεποιθήσεις και ιδέες ανθρώπους, που οι οικογένειές τους μετοίκησαν από τον Πόντο για να θεμελιώσουν ένα όμορφο πευκόφυτο χωριό και να ξαναχτίσουν τα όνειρα τους. Δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί κανένας από τους δύο φιλελεύθερος ή σοσιαλιστής, δεξιός ή αριστερός με την έννοια που ορίζει η πολιτική επιστήμη. Κοινοτάρχες παραδοσιακού τύπου ήταν και οι δύο, που οραματιζόταν ένα καλύτερο Ωραιόκαστρο κι έδωσαν ότι καλύτερο είχε ο καθένας για να προωθήσουν το σχέδιο τους.

Σε ένα μικρόκοσμο μερικών εκατοντάδων ψηφοφόρων οι κρυστάλλινες ιδεολογικοπολιτικές επιλογές δεν είχαν σημασία. Τα χρόνια πέρασαν και το Ωραιόκαστρο μεγάλωσε, αναπτύχθηκε, άλλαξε. Από τις αρχές της δεκαετίας του ’90 ο Δάμος κι ο Χάρης παραχώρησαν τη θέση τους σε νέα πρόσωπα και έφυγαν από το προσκήνιο. Ωστόσο, αυτό που δεν θα ξεχαστεί είναι η επιλογή τους να μη μηδενίζουν ο ένας το έργο του άλλου και να συνεχίζουν την προσπάθεια από το σημείο που την είχε αφήσει ο προηγούμενος, με μοναδικό κριτήριο την πρόοδο του τόπου τους. Αυτή είναι και η σπουδαιότερη παρακαταθήκη που άφησαν στους επίγονους.      

*Επικ. Καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου