Του Θεόδωρου Κουτρούκη*
Είναι γνωστό ότι το 2012 με μια πράξη του υπουργικού συμβουλίου (ΠΥΣ) η τότε κυβέρνηση επέλεξε την οριστική ρήξη με την κείμενη πρακτική κοινωνικής εταιρικότητας στο πεδίο των εργασιακών σχέσεων. Ο υποχρεωτικός τερματισμός δεκάδων συλλογικών συμβάσεων και διαιτητικών αποφάσεων, σε συνδυασμό με την κατάργηση του μονομερούς δικαιώματος προσφυγής στη διαιτησία, αποδόμησε πλήρως το τότε ισχύον σύστημα συλλογικών διαπραγματεύσεων και αναπροσανατόλισε εργοδότες και εργαζομένους προς τις ατομικές κι επιχειρησιακές συμβάσεις εργασίας.
Αυτό το δύσβατο για τους κοινωνικούς συνομιλητές τοπίο ήρθε να αναταράξει μια πρόσφατη απόφαση (2307/2014) της Ολομέλειας του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) με την οποία το ΣτΕ ορίζει ως συνταγματικά αναγκαία την παροχή της δυνατότητας για μονομερή προσφυγή στη διαιτησία από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, ενώ αποδέχεται ότι το αντικείμενο των διαιτητικών αποφύσεων δεν θα πρέπει να περιορίζεται στον προσδιορισμό του βασικού μισθού ή ημερομισθίου, ακυρώνοντας τα σχετικά άρθρα της ΠΥΣ ως αντίθετα με το Σύνταγμα. Το νομοθετικό πλαίσιο, βέβαια, που περιέχει αντίστοιχες προβλέψεις δεν πλήττεται άμεσα από την εν λόγω απόφαση, λόγω της σχετικής αναρμοδιότητας του ΣτΕ.
Ωστόσο, το κρίσιμο ζήτημα που εγείρει η απόφαση του ΣτΕ είναι σαφές: μπορεί να διατηρείται σε ισχύ ένα «εργαλειακό» (για τις ανάγκες εφαρμογής του Μνημονίου) θεσμικό πλαίσιο, που εμπεριέχει διατάξεις κατάργησης της μονομερούς προσφυγής στη διαιτησία συλλογικών εργασιακών διαφορών και να περιορίζει το περιεχόμενο της διαιτητικής απόφασης στον καθορισμό του βασικού μισθού/ημερομίσθιου, όταν κάτι τέτοιο έχει κριθεί ρητά αντισυνταγματικό;
Είναι πρόδηλο ότι το επόμενο χρονικό διάστημα αναμένονται νομοθετικές πρωτοβουλίες που θα αποκαθιστούσαν την τήρηση του Συντάγματος και την εκ νέου υιοθέτηση ενός εποικοδομητικού πλαισίου για τον κοινωνικό διάλογο. Οποιος δεν τις προωθήσει, θα είναι έκθετος έναντι της συνταγματικής νομιμότητας, αλλά και δεν θα προσφέρει καλές υπηρεσίες στον κοινωνικό διάλογο. Αντιθέτως θα έχει προσφέρει τα μέγιστα στην «ασιατοποίηση» της αγοράς εργασίας μακριά από το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο. Το κρίσιμο ερώτημα παραμένει: Ποιος είναι πραγματικά ευρωπαϊστής σήμερα;
……………………………………………………………………………………..
* Επίκουρος καθηγητής Πανεπιστημίου Αιγαίου
http://www.efsyn.gr/?p=228530
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου