Αχρείαστες εκλογές, άχρηστοι πολιτικοί…

Άρθρο

Του Δημητρίου Παπαδόπουλου (Σταυριώτη)

Το λοιπόν έχουμε και πάλι εκλογές. Το γιατί δεν είναι διόλου δύσκολο να απαντήσει κανείς. Το εξαιρετικό αυτό γεγονός (τρίτο σε λίγους μήνες) οφείλεται στην δυσκοιλιότητα του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Το επίπεδο του οποίου, δυστυχώς, υπολείπεται κατά πολύ του μέσου όρου των πολιτών της.

Με ποιους λοιπόν έχουμε να κάνουμε; Κατ’ αρχήν ο Τσίπρας. Ένα πρόσωπο μάλλον μοιραίο. Ένας ηγέτης της σειράς που δείχνει να ακολουθεί τους δρόμους που χάραξαν οι άλλοι παλαιοί πολιτικοί. Αυτοί που κατάστρεψαν την Ελλάδα. Κι όμως το παιδί αυτό, είχε την ευκαιρία να κάνει την διαφορά. Πώς; Να μάς πει κατάματα την αλήθεια. Ποια αλήθεια; Μα, αυτή που ήδη όλοι εμείς οι απλοί πολίτες ξέρουμε. Ότι υπάρχουν δύο δρόμοι. Και οι δύο είναι δύσβατοι. Ο ένας είναι αυτός της υποταγής και της προοδευτικής εξαθλίωσης που έπεται των Μνημονίων και τον οποίο αρκετοί από εμάς έχουμε ήδη νοιώσει στο πετσί μας. Και ο άλλος είναι αυτός της αντίστασης, της σκληρής δουλειάς και εθνικής ομοψυχίας. Που μπορεί να αποδειχθεί καταστροφικός, αλλά ταυτόχρονα και αναγεννητικός. Διότι στην πολιτική και στην Ιστορία, ανακαινίσεις και ανακατασκευές (σαν αυτές που υποστηρίζουν κάποιοι ποταμίσιοι –άρα πολιτικοί του γλυκού νερού- δεν χωρούν). Στην Ιστορία για να χτίσεις πρέπει πρώτα να γκρεμίσεις. Συθέμελα! Ο Τσίπρας είχε την ευκαιρία και ίσως την νομιμοποίηση να κάνει τη διαφορά. Να βγει και να πει στους Έλληνες, πολύ απλά και κατανοητά: «δυστυχώς αυτά που σάς υποσχέθηκα δεν κατάφερα να τα υλοποιήσω. Συνάντησα αντιστάσεις που δεν μπόρεσα να αντιπαλέψω. Δεν μπορώ μόνος μου να αποφασίσω μια δραματική αλλαγή στην πορεία της χώρας και γι’ αυτό ζητώ τη βοήθειά σας. Πείτε μου τι να κάνω. Να υπογράψω και να προσπαθήσω να εφαρμόσω ένα επώδυνο και καταστροφικό Μνημόνιο, ή να τραβήξουμε τον άλλο δρόμο. Που θα είναι δύσκολος, και για τον οποίο δεν έχουμε προετοιμαστεί κατάλληλα». Τελικά ο «μικρός» έκανε το δημοψήφισμα και έθεσε το ερώτημα. Κάπως διφορούμενο βέβαια, αλλά το έθεσε. Και σύμφωνα μ’ αυτό που όλοι μας καταλάβαμε, ήταν ένα δημοψήφισμα για την παραμονή μας ή όχι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Άλλωστε μάς το τόνισαν με κάθε τρόπο οι υποτιθέμενοι εταίροι μας: Ψηφίστε ΝΑΙ αλλιώς, Grexit. Κι εμείς ψηφίσαμε ΌΧΙ! Και ο καημένος ο Τσίπρας είδε την ετυμηγορία των Ελλήνων και τρομοκρατήθηκε. Και μετέτρεψε το ΌΧΙ σε ΝΑΙ εν μια νυκτί. Το λοιπόν ο νεαρός (τον οποίο να σημειώσω παρεμπιπτόντως ότι τον εψήφησα στις 25 Ιανουαρίου) είχε την ευκαιρία του και την κλώτσησε. Σήμερα τον ακούω να μιλά και είναι σαν να βλέπω τον Σαμαρά. Φτυστός! Το λοιπόν, ας το πάρουμε απόφαση: όσο η Ελλάδα είναι μια μνημονιακή χώρα, θα τον έχουμε για χρόνια να περιφέρεται ποικιλοτρόπως στο πολιτικό σκηνικό υποστηρίζοντας, (από τα αριστερά πάντα) τα συμφέροντα των δανειστών. Άσε που έχω και μια σοβαρή υποψία ότι το παιδί επιλέχθηκε και προετοιμάστηκε εδώ κάποιον καιρό για να παίξει αυτόν τον ρόλο. Αυτά λοιπόν περί Τσίπρα και εναπομείναντος ΣΥΡΖΑ.

Και πάμε στους απίστευτους Νεοδημοκράτες! Γι’ αυτούς δεν έχουμε να πούμε πολλά. Τρίβουν τα χέρια τους βλέποντας τον ερασιτεχνισμό και την ανεπάρκεια της προηγούμενης κυβέρνησης. Θα σταθώ μόνο σε κάτι που άκουσα με τα ίδια μου τ’ αυτιά από τον νυν αρχηγό του κόμματος που ακούει στο όνομα Μεϊμαράκης, και ο οποίος, μπορεί αίφνης να μάς προκύψει και πρωθυπουργός από σπόντα. Είπε, προ ημερών, κλείνοντας την προεκλογική του ομιλία στη Ρηγίλλης: «Στηρίξτε μας για να ξανασώσουμε την Ελλάδα». Στην αρχή πίστεψα ότι δεν άκουσα καλά αλλά μετά ρωτώντας τους συνακροατές μου το επιβεβαίωσα. Κι όμως το είπε! Και αναρωτήθηκα: άραγε, τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί χειροκροτούσαν από κάτω; Εάν εξαιρέσουμε τα κατ’ επάγγελμα κομματόσκυλα, οι άλλοι θα πρέπει να είναι όλοι, κατά συρροήν διανοητικώς καθυστερημένοι. Κι όμως όλοι αυτοί έρχονται και πάλι… είναι πολύ κοντά…

Εν κατακλείδι: αγαπητοί συνέλληνες, ό,τι και να ψηφίσουμε μεθαύριο, Μνημόνιο θα ‘χουμε. Η άμαξα τραβά ολοταχώς εμπρός προς τη μνημονιακή δόξα των δανειστών και οι γάιδαροι που την σέρνουν είμαστε όλοι εμείς οι Έλληνες που δεν μπορέσαμε ποτέ να φτιάξουμε ένα σοβαρό κράτος. Διότι ας μην γελιόμαστε. Ζούμε σ’ ένα κράτος οπερέτα που πριν καλά καλά κλείσει διακόσια χρόνια ύπαρξης, πρόλαβε και ενθρόνισε πάνω από πενήντα πρωθυπουργούς. Το λοιπόν η άμαξα τραβά… Τώρα, εάν στο τιμόνι κάθεται ένας ευειδής νεαρός που αρέσκεται στις κωλοτούμπες, ή ένας βαρύμαγκας μουστακαλής, ελάχιστη σημασία έχει. Η χώρα μπήκε στον αυτόματο πιλότο και το πηδάλιό της διευθύνεται ηλεκτρονικά (διαβ. τραπεζικά) από κάτι ωραίους τύπους κεντροεϋρωπαίους - όχι και τόσο πρώην αποικιοκράτες- που ξέρουν να φτιάχνουν πολύ καλά αμάξια και να βρίσκουν κορόιδα να τα οδηγούν όπου αυτοί θέλουν.

Άστα να πάνε στο διάολο,  φίλε μου ψηφοφόρε…

Αυτά τα ολίγα…

Παράρτημα:

Τι έλεγε ακριβώς εκατό χρόνια πριν ο Γερμανός διανοητής Oswald Spengler; Το βρήκα επίκαιρο και σας το αντιγράφω για περαιτέρω σκέψη και συζήτηση:

«Σήμερα όμως η εξουσία μετατοπίζεται από τα κοινοβούλια σε ιδιωτικούς κύκλους, όπως και οι εκλογές υποβιβάζονται όλο και πιο πολύ στο επίπεδο της κωμωδίας. Το χρήμα οργανώνει αυτή τη διαδικασία προς το συμφέρον εκείνων που το κατέχουν και η εκλογική πράξη γίνεται ένα συμφωνημένο παιγνίδι που σκηνοθετείται ως αυτοδιάθεση του λαού».

Και συμπληρώνει λίγο παρακάτω: «Οι άνθρωποι έχουν βαρεθεί μέχρι αηδίας την οικονομία του χρήματος. Ελπίζουν σε μια λύτρωση από κάπου, θέλουν να ακούσουν μια γνήσια φωνή τιμής και ιπποτικότητας, εσωτερικής ευγένειας, απάρνησης και καθήκοντος».

Ακούτε εσείς κάποια τέτοια φωνή να μάς καλεί μεθαύριο στις εκλογές; Εγώ όχι…