“Και
τι δουλειά κάνεις ρε Κρούεζα? Εξωκομματικώς πως τα βολεύεις..;
Μα
είπαμε, είμαι του κόμματος..’’
Η απολαυστική αυτή στιχομυθία μεταξύ του περίφημου
Μαυρογιαλούρου και του λεγόμενου Κρούεζα, ξεδιπλώνει διαχρονικά την γύμνια,
αλλά κυρίως την ματαιοδοξία της εξουσίας, όταν αυτή βρίσκεται στα χέρια του
αλαζόνα τοπικού άρχοντα και κυρίως, όταν την διαχειρίζονται οι παρατρεχάμενοι
αυλοκόλακες του.
Ανέκαθεν ο παλιός καλός ελληνικός κινηματογράφος
αφουγκραζόταν και αποτύπωνε τον τρόπο με τον οποίο χτυπούσε η καρδιά της τότε
πολύπαθης κοινωνίας. Που θα μπορούσε να πει κανείς πως δεν απέχει
παρασάγγες από την σημερινή πραγματικότητα. Αλλά τουλάχιστον, έστω και στο
τέλος αυτού του σεναρίου της συγκεκριμένης ελληνικής ταινίας.. υπήρχε και
ΦΙΛΟΤΙΜΟ.
Ο σημερινός, ο σύγχρονος “Μαυρογιαλούρος” και οι
αρσενικοί και θηλυκοί “Κρούεζας” του δήμου, βιώνοντας καθημερινώς την πολιτική
τους φτώχεια διαβλέποντας ταυτόχρονα μέσα από αυτή την μελλοντική τους προσωπική
πενία, επιδίδονται σε ύβρεις και σε ανούσιες προσωπικές επιθέσεις.
Προσπαθώντας με αξιοζήλευτη μαεστρία να
καμουφλάρουν την δική τους εγκληματική ανεπάρκεια και αδιαφορία για τα κοινά,
επιδίδονται στην μετά μανίας υποβάθμιση -για το γενικό καλό-
πρωτοβουλιών, όλων όσων βρίσκονται απέναντι από τον ‘δικό τους’ πολιτικό κόσμο.
Τόσο ο αλαζόνας Σαραμάντος, όσο και οι
ανεπάγγελτοι φωνασκούντες συνεργάτες του, βυθισμένοι στην ματαιοδοξία της δικής
τους εξουσίας, μετατρέπουν με περισσή ευκολία τον λόγο σε ύβρη, σε μια
απονενοημένη προσπάθεια να παρασύρουν όλους εμάς τους δημότες σε μια
δύνη παραπλάνησης. Να διαβρώσουν και να υποβιβάσουν στο έσχατο σημείο την
ικανότητα όλων να ξεχωρίζουν την πολιτική και μορφωτική τους ανεπάρκεια.
Κυριευμένοι από τον φόβο
της δικής τους πολιτικής απομόνωσης, παρασύρονται σε προσωπικές επιθέσεις με
ανούσια επικοινωνιακά τεχνάσματα. Χωρίς να έχουν την ικανότητα να
συνειδητοποιήσουν πως η κοινωνικοπολιτική τους επιβίωση, έχει πλέον την
δική της ημερομηνία λήξης.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου