ΚΟΙΝΩΝΟΙ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ

Το πρόβλημα που εμφανίζεται σ’ ένα μέρος, δεν είναι πρόβλημα τοπικό. Είναι πρόβλημα του όλου κι εκδηλώνεται στο συγκεκριμένο μέρος, γιατί το ευνοούν οι εκεί κοινωνικοπολιτικές συνθήκες.

Στο δυτικό κόσμο, παρατηρείται τις τελευταίες δεκαετίες η εξαφάνιση των τελετών κι αυτό οδηγεί μοιραία στην απώλεια συνείδησης κοινωνικής αυθυπαρξίας, στην απώλεια του πεπρωμένου με την ταυτόχρονη ανάδυση μιας αρρωστημένης ατομικότητας όπου η θεοποίηση της σιγουριάς και της ασφάλειας και η ταυτόχρονη δαιμονοποίηση του ρίσκου θρέφει το επάρατο μικρόβιο του μικροαστισμού. Αποτέλεσμα είναι (εκτός της αποξένωσης από τη φύση) ο θάνατος της υπερβολής και η διοχέτευση της στην παροξυσμό. 

Το χειρότερο όμως είναι η εξαφάνιση της σημασίας του διπόλου έρωτας-επανάσταση. Στο μικροαστικό περιβάλλον, το άτομο δεν μπορεί να ερωτευτεί, δηλαδή να τολμήσει τη φυσική αποστολή του, το βιολογικό- θεουργικό πείραμα με τη χαρούμενη, θριαμβευτική, βιωμένη διακήρυξη της αλλαγής και της ετερότητας του. Συνεπώς οι εξεγέρσεις του (απουσία ετερότητας = όχλος) θα έχουν όχι τη χαρά της αλλαγής, αλλά το σημάδι του μίσους και της εκδίκησης απέναντι στο διαφορετικό ή το προνομιούχο. Σε αντιδιαστολή με τα παραπάνω βρίσκεται η «Ιερή Περιέργεια». Η ειδοποιός διαφορά μεταξύ των δύο είναι πως η δεύτερη ξεκινά από το τι μας αρέσει ενώ η πρώτη βραχυκυκλώνεται στο τι δε μας αρέσει. Η δεύτερη έχει άπειρα μονοπάτια ενώ η πρώτη ένα και μόνο δρόμο, αυτό της ανούσιας συνδιαλλαγής με το στοχευμένο άσχημο.

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο φαινόμενο πλάνης, στρουθοκαμηλισμού από το φαινόμενο του ανθρώπου της άρνησης. Είναι ο άνθρωπος που αποφεύγει τη σύγκρουση με τις γερασμένες δομές, που δε δρα αλλά αντιδρά σπασμωδικά.  Είναι ο άνθρωπος που εξεγείρεται, νιώθοντας χαρά, μια ικανοποίηση, που νικά το φόβο μέσα από την ηθική(;). Η ηθική που συνδεδεμένη με το ήθος πορεύεται χωρίς να παίρνει το βάρος της ιστορικής ευθύνης των δράσεων της.

Το να προβάλλεται κανείς έξω από κάποια συλλογικότητα δικαιολογείται, αν διαθέτει κάποια από τα εξής τέσσερα χαρακτηριστικά: α) σοφία, β) τρέλα, γ) αναχώρηση γι’ άλλα μέρη και δ) κοινωνική εκτροπή συγκρουσιακού χαρακτήρα. Προβάλλονται, όμως, και εξάγονται ασύλληπτες μετριότητες (που ίσως –μερικές φορές- έχουν πελατειακή σχέση με τους ιθύνοντες), τη στιγμή που σημαντικά έργα σ όλους τους τομείς πετιούνται στον  Καιάδα της συγκάλυψης και της αδιαφορίας.

Όλα τα παραπάνω είναι αναδιάταξη σκέψεων, απόψεων που εκφράζουμε όλοι μας, που βρίσκονται δημοσιευμένες στο διαδίκτυο.

                                                                                                Σάββας Αντωνιάδης

                                                Ανεξάρτητος Δημοτικός Σύμβουλος Ωραιοκάστρου