Όπως κάθε χρόνο, εδώ και 29 χρόνια τέτοια μέρα το στομάχι μου είναι κόμπος.
Είναι η μέρα του μεγάλου σεισμού της Θεσσαλονίκης.
6,5 Ρίχτερ, 35 ή κατά άλλους 45 νεκροί, 220 τραυματίες, 9.480 κτίρια με μη επισκευάσιμες βλάβες.Μόλις είχα μπει στο γυμνάσιο (με εξετάσεις τότε) και μόλις είχαμε μετακομίσει επιτέλους στο νέο μας σπίτι σε οκταώροφη οικοδομή (χαχαχα) και μόλις είχαμε κάτσει να δούμε το Αυστρία – Γερμανία για το μουντιάλ της Αργεντινής και…
Ζήσαμε τρεις μήνες σε αντίσκηνο, για πολλούς Σαλονικιούς ήταν η πρώτη τους επαφή με το Camping (δεν είναι αστείο, από τότε και τα επόμενα 15 χρόνια το Camping έγινε ο αγαπημένος τρόπος διακοπών ΚΑΙ για τους μεσήλικες της πόλης). Τι μάθαμε τότε;Τον Παπαζάχο, τον Κούβελα (νεαρό τότε μηχανικό που είχε το θάρρος να την πει στον Καραμανλή για ολιγωρία, μετά τα γύρισε), την Ουψάλα, την κλίμακα Μερκάλλι, την γριά με την βαλίτσα με τα κόκαλα που έκανε βόλτες με ταξί, τα πράσινα, πορτοκαλί και κόκκινα σπίτια, του μηχανικούς που τα άρπαζαν για να σου κάνουν το σπίτι από κόκκινο, πορτοκαλί, εγώ προσωπικά το τσιγάρο, οι περισσότεροι ότι ” δεν υπάρχει κράτος”, ότι η Ροτόντα έπαθε ζημιές επειδή ΔΕΝ έγινε εκκλησία, ότι το ρολόι της ΧΑΝΘ δεν υπήρχε από πάντα γι αυτό δεν το ξαναέχτισαν, ότι η Πανσέληνος φταίει για τους σεισμούς (μούφα), ότι η ζέστη φταίει για τους σεισμούς (επίσης μούφα) και ότι στις 20 Ιουλίου θα ξαναγίνει σεισμός (ξανά μανά μούφα).Γιατί το θυμάμαι ακόμα; Γιατί έφαγα μεγάλο φρίκο λέμε, και ο λόγος ίσως να είναι αυτός που έγραψε κάποιος. “ Το σπίτι σου που είναι το καταφύγιο σου από κάθε απειλή, γίνεται απειλή το ίδιο” Προτεινόμενη μουσικήυπόκρουση:I feel the earth move (under my feet) – Carol KingGimme Shelter – Rolling Stones
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου