Είναι, ευτυχώς, ακόμα φυσιολογικό για τους "κανονικούς" ανθρώπους να υποθέτουν ότι μια τόσο φρικαλέα πράξη είναι εξαίρεση, και ως τέτοια θα έπρεπε να στηλιτευτεί δημόσια από τα media.
Δυστυχώς, για μας, που παρακολουθούμε τη φιλοζωία από κοντά, δεν είναι. Κάθε εβδομάδα το inbox της στήλης Κ9 ποτίζεται από μια παρόμοια ιστορία. Άλλοτε είναι ένας σκύλος που παραγέρασε και δεν εξυπηρετεί. Άλλοτε μια αγορά που έγινε με λάθος κίνητρα, σε λάθος χρόνο. Και ενίοτε, μια αρρώστια που κάποιος δεν μπορεί να αντιμετωπίσει οικονομικά ή τη χρησιμοποιεί ως ιδανική δικαιολογία ώστε να ξεφορτωθεί τα... περιττά βάρη.
Επιπλέον, η κρίση που καθημερινά επιβεβαιώνει και τους πλέον δύσπιστους ότι δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά και κρίση ήθους και αξιών, παραγκωνίζει τα φιλοζωικά μας αισθήματα, όπως ένας πεινασμένος σπρώχνει στα μουλωχτά για να βρεθεί πιο μπροστά στην ουρά για το συσσίτιο.
Ο κόσμος διαγράφει οριστικά από τη ζωή του τα "επουσιώδη". Είναι ένα από αυτά η τετράποδη συντροφιά;
Προσπάθειες στο κενό
Έχουν περάσει 10 ολόκληρα χρόνια από τότε που η Πολιτεία επιχείρησε -βεβιασμένα και χωρίς πλάνο- μα δημιουργήσει κάποια υποδομή για την περίθαλψη των αδέσποτων ζώων στις πόλεις της Ελλάδας και τη μείωση του αριθμού τους, τιμωρώντας την εγκατάλειψη, προαναγγέλλοντας στειρώσεις και εμβολιασμούς, εκπαιδεύοντας τους ιδιοκτήτες. Σήμερα, μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι οι προσπάθειές της έπεσαν στο κενό. Σήμερα, κάθε δήμος θα μπορούσε να διαθέτει ένα σύγχρονο κυνοκομείο, ένα πρόγραμμα εκτεταμένων στειρώσεων και ένα εκλογικό σώμα πολιτών που θα ήξεραν γιατί και πότε μπορούν να αποκτήσουν κατοικίδιο.
Κατοικίδιο, όχι "pet", γιατί αυτός ο αφελής όρος υπονοεί ότι το ζώο συντροφιάς είναι ένα πράγμα που το χαϊδεύεις όταν αισθάνεσαι την ανάγκη, ενώ τις υπόλοιπες ώρες το βάζεις στον αυτόματο πιλότο και δεν ασχολείσαι μαζί του.
Τίποτα από όλα αυτά δεν συνέβη. Και έτσι, οι ντεμί φιλόζωοι που είδαν τα σκούρα αποφάσισαν τελικά να πετάξουν το έρμα, μπας και σωθούν από το επικείμενο ναυάγιο.
Το φαινόμενο των εγκαταλείψεων
Οι ιδιοκτήτες pet shops αναφέρουν πτώση που ξεπερνά το 60% σε παρελκόμενα της φιλοζωίας (κρεβάτια, παιχνίδια, σκεύη) και το 50% σε τροφές ποιότητας και απαραίτητα φάρμακα.
Οι άνθρωποι έγιναν κατά λάθος φιλόζωοι επιστρέφουν στην προπερασμένη δεκαετία με το "σκυλόψωμο", τα αποφάγια του τραπεζιού και το "κακό σκυλί ψόφο δεν έχει".
Και όταν τα ζώα τους αρρωσταίνουν σοβαρά, δεν έχουν τη διάθεση να τα θεραπεύσουν και το ήθος (ή το κουράγιο;) να τα ευθανατώσουν. Η εγκατάλειψη είναι ένα παρηγορητικό μαξιλάρι, που ενισχύεται από την ψευδαίσθηση "κάποιος θα το μαζέψει".
Στην πραγματικότητα, σε μεσοαστικές περιοχές της Αττικής, οι εγκαταλείψεις καθαρόαιμων σκύλων έχουν πολλαπλασιαστεί από τον περασμένο χειμώνα, σύμφωνα με τα στοιχεία του stray.gr. Και οι εγκαταλείψεις δεν εκδηλώνονται μόνο με παράτημα του ζώου στην άκρη του δρόμου: πολλοί, νέοι στην ηλικία, ιδιοκτήτες που αναγκάζονται να μετοικήσουν στο εξωτερικό αφήνουν τα ζώα τους πίσω, λόγω καραντίνας (σε χώρες όπως η Βρετανία ή η Αυστραλία) ή αυστηρών προϋποθέσεων εξασφάλισης καταλύματος.
Με πόνο ψυχής ή ελαφρά τη καρδία (δεν έχει πια σημασία) απαιτούν (εφόσον το προβλέπει και νόμος) από τους οργανωμένους δήμους να αναλάβουν τη φροντίδα του ζώου, λίγο πριν ρίξουν οριστικά τη μαύρη πέτρα πίσω τους.
Τα θετικά παραδείγματα
Υπάρχει ελπίδα μέσα στο ζόφο; Έχω την εντύπωση ότι υπάρχει.Πρώτα απ' όλα, το περιστατικό που ανέφερε ο φίλος μου είχε happy end! Ο άνθρωπος που περιμάζεψε το ταλαίπωρο ζώο, αποφάσισε να το κρατήσει.
Δύο Κυριακές νωρίτερα, το άρθρο του Κ9 για άλλο ένα δύστυχο πλάσμα με το όνομα "Καμία" συσπείρωσε ένα πλήθος ανθρώπων που νοιάστηκαν έμπρακτα για την τύχη του.
Στην ρημαγμένη Ελλάδα, δήμοι που μετριούνται ακόμα στα δάχτυλα του ενός χεριού, αλλά παρασύρουν με τον ενθουσιασμό τους και άλλους, προχωρούν στη δημιουργία εγκαταστάσεων φιλοξενίας και θεραπείας.
Με όσα χρήματα υπάρχουν. Το εθελοντικό κίνημα γιγαντώνεται και η νομοθεσία ανοίγει το δρόμο για την ανεμπόδιστη αρωγή εθελοντών από άλλες χώρες.
Καλή η εθνική υπερηφάνεια, αλλά η ανθρωπιά δεν έχει σύνορα. Και ξέρα καλά ότι εκείνοι που δέχονται σήμερα βοήθεια, θα την πρόσφεραν στους ευεργέτες τους με την ίδια ψυχική έξαρση αν μπορούσαν.
Το νομικό πλαίσιο για τα δικαιώματα των ζώων θωρακίζεται. Εξακολουθούν να υπάρχουν πολλά άβατα, αλλά ακόμη και το γεγονός ότι επισημαίνονται και πολεμούνται αποκαλύπτει μια κινητικότητα που δεν την είδαμε ούτε στην περίοδο των παχέων αγελάδων.
Και τέλος υπάρχουν άνθρωποι: αστυνομικοί που παίρνουν πρωτοβουλία και κυνηγούν την παρανομία -στις εκτροφές, στις αγοραπωλησίες, στη διακίνηση, στην διακίνηση, στην κακοποίηση.
Δικαστές που τιμούν την έδρα τους. Πολίτες που δεν σιωπούν, ενώ μέχρι χθες αδιαφορούσαν ή εξαναγκάζονταν σε παθητική συνενοχή.
Ίσως εκεί που μας πρόδωσαν οι θεσμοί να μας δικαιώσουν τα πρόσωπα. Και αν η οικονομική κρίση μας ισοπέδωσε, ίσως μας πρόσφερε -με πολύ υψηλό τίμημα είναι η αλήθεια- την ευκαιρία να αναθεωρήσουμε τις προτεραιότητές μας.
Προχθές το βράδυ, μια φίλη μου μιλούσε για τις τέσσερις γάτες της: "Κάποια στιγμή έφτασα στο σημείο να μην έχω λεφτά ούτε για ξηρή τροφή. Ξέρεις ποιά λύση βρήκα; Έκοψα το τσιγάρο".
Τότε ήταν που θυμήθηκα ότι η γιαγιά μου στην Κατοχή έκανε καθημερινά δεκάδες χιλιόμετρα με τα πόδια για να ταΐσει τα δύο παιδιά της. Αλλά δεν έδιωξε ποτέ από την αυλή τις γάτες...
Πηγή: Κ9 της Καθημερινής
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου