Το άρθρο είναι του Πολυπρωταθλητή Αγώνων Αυτοκινήτου κ.Δημήτρη Μανωλόπουλου και προσφορά της εταιρίας TOP MAG
Το αυτοκίνητο, είτε το θέλουμε είτε όχι, έγινε ένα αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Ένας πιστός σύντροφος που δεν μας προδίδει ποτέ. Βρίσκεται πάντα κάτω από το σπίτι μας και περιμένει τις εντολές μας για να μας οδηγήσει εκεί που θέλουμε. Ωστόσο, «ευθύνεται» για μια σειρά προβλήματα που μαστίζουν τον σύγχρονο άνθρωπο (θάνατοι από τροχαία, μόλυνση περιβάλλοντος κ.λ.π.). Για να είμαστε όμως πιο ακριβείς, δεν ευθύνεται το αυτοκίνητο για όλα αυτά, αλλά η χρήση του από τον άνθρωπο.
Γιατί έχουμε 2.000 νεκρούς κάθε χρόνο και 30.000 τραυματίες
Εθνική τραγωδία=Έλλειψη παιδείας
Πέντε εκατομμύρια (5.000.000) Έλληνες πιστεύουν ότι οδηγούν σωστά και πάντα φταίει ο άλλος. Ποιος είναι τότε ο άλλος!! Τελικά δεν γνωρίζουμε ότι δεν γνωρίζουμε να οδηγούμε. Γιατί το ότι οδηγούμε δε σημαίνει ότι ξέρουμε.
Εάν δηλάδη μάθατε το παιδί σας να οδηγή από τά 14 δεν σημένη οτί ξέρει και τους κανόνες η τους τρόπους να προφυλακτή.
Ετσι απλά φθάσαμε εδώ πού φθάσαμε.
Από το 1965 έως το 2000 είχαμε στην Ελλάδα 75.000 νεκρούς (εάν υπάρχει Θεός!) και 1.200.00 τραυματίες σε τροχαία εκ των οποίων οι 480.000 έμειναν ανάπηροι και παραπληγικοί για την υπόλοιπη ζωή τους. Από το 1990 έως το 2000 η Ευρώπη μείωσε τα ατυχήματα από 14% έως 45%, ενώ αντίθετα στην Ελλάδα την ίδια περίοδο αυξήθηκαν τα ατυχήματα κατά 60%.
Εδώ δίνουμε συγχαρητήρια στου Έλληνες οδηγούς!!!
Κάθε χρόνο, δεν γεννιούνται 1.500 παιδιά. Από τους 2.000 νεκρούς που έχουμε στα τροχαία και 30.000 εκ των οποίων 10.000 έως 12.000 θα μείνουν ανάπηροι ή παραπληγικοί. Δηλαδή, κάθε χρόνο, ένα μεγάλο χωριό της Ελλάδος γίνεται νεκροταφείο και μια μεγάλη πόλη κάθε δέκα χρόνια όπως πχ. Κατερίνη, μετατρέπεται σε πόλη με ανάπηρους και παραπληγικούς κατοίκους. Κι αν το θέλετε πιο αναλυτικά: έχουμε κατά μέσο όρο, έξι νεκρούς κάθε μέρα, δηλαδή, κάθε τέσσερις ώρες έναν νεκρό και 85 τραυματίες, δηλαδή, κάθε δέκα λεπτά, έναν τραυματία ή παραπληγικό.
Τι φταίει; Η έλλειψη σεβασμού που διακρίνει τον Έλληνα σε συνάρτηση με την παιδεία που δεν απέκτησε ποτέ, συν την αυταρχική-εγωιστική δυναμική της μεσογειακής μας φυλής καθώς οδηγώντας ένα τροχοφόρο θεωρούμαστε ότι είμαστε μόνο εμείς στο δρόμο και κανένας άλλος. Στη χώρα μας για να κριθεί κάποιος ικανός για την απόκτηση «διπλώματος οδήγησης», αρκεί να καλύπτει κάποιες, ας πούμε «προδιαγραφές». Το ουσιαστικότερο, ωστόσο, δηλαδή το εάν γνωρίζει πραγματικά να οδηγεί, να χειρίζεται σωστά το αυτοκίνητο, να αφομοιώσει ορισμένες βασικές αρχές δεν εξετάζεται καθόλου. Άλλωστε είναι γνωστό αυτό που συνηθίζουν να λένε οι εκπαιδευτές στους μαθητές τους: «εδώ μαθαίνεις για το πώς θα πάρεις το δίπλωμα, όχι πώς θα οδηγείς». Ο υποψήφιος οδηγός σύρεται σε μια διαδικασία όπου το ζητούμενο από του εξεταστές, εξαντλείται στο σωστό ή όχι παρκάρισμα, στο «ρεγουλάρισμα» του συμπλέκτη, στο πώς ν’ ανοίξει την πόρτα και να δει αν ο τροχός απέχει από το πεζοδρόμιο 10 πόντους αφήνοντας απ' έξω τα ουσιαστικά της οδήγησης.
Έτσι οι Έλληνες και όχι μόνον, αποκτούν την έγκριση του κράτους ώστε να μπορούν να οδηγούν ένα μηχανικό σύνολο πάνω από έναν τόνο και στην ουσία βγαίνουν στους δρόμους παντελώς απροετοίμαστοι. Και σε συνάρτηση με την ανύπαρκτη παιδεία που διαθέτουν, βγαίνουν στο δρόμο για να σκοτώσουν ή για να τραυματίσουν, όχι μόνο ξένους αλλά και δικούς τους ανθρώπους που δυστυχώς επιβαίνουν στο δικό τους αυτοκίνητο.
Η καλή ή κακή χρήση του αυτοκινήτου έχει άμεσες συνέπειες στην ασφάλεια του οδηγού και του περίγυρου του. Για το λόγο αυτό η οδήγηση απαιτεί εκτός των ουσιαστικών και κάποια τυπικά προσόντα. Κι εδώ θα πρέπει να κάνουμε έναν διαχωρισμό, όσον αφορά αυτά που συμβαίνουν στη Ελλάδα και στο εξωτερικό.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου