Η ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΜΕΤΡΙΩΝ

·          Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι βιώνουμε την περίοδο της λεγόμενης δημοκρατίας του θεάματος όπου ο πολιτικός λόγος δεν έχει ως κύριο στόχο να πείσει με την επιχειρηματολογία του, αλλά να εντυπωσιάσει με την σκηνοθεσία του και να παρασύρει τον θεατή. Δήμαρχος και πρόεδρος γράφουν το σενάριο για την σκηνοθεσία, ορίζουν  τα θέματα ,τις πόζες, και τις χειρονομίες, και αποφασίζουν τι πρέπει, και τι δεν πρέπει, να παρουσιαστεί. Τα προβλήματα του δήμου, παραμένουν στο περιθώριο, και με αυτές τις μεθόδους εντυπωσιασμού των πολιτών, προσπαθούν να τις καθιερώσουν και στα δημοτικά συμβούλια ως θέατρο, και την πολιτική ως θέαμα.

·          Βλέπουμε λοιπόν ένα τρόπο άσκησης της εξουσίας δίχως αίσθημα ευθύνης και δίχως λογοδοσία, ένα δίκτυο κολλητών δίχως αίσθηση αποστολής. Η προφανής δυσαρμονία μεταξύ πολιτικής προσφοράς, και πολιτικής ζήτησης, άβυσσος που χωρίζει τον λόγο από την πράξη, δημιουργεί συναισθήματα θυμού, ντροπής και απογοήτευσης. Όσοι  πολίτες παρακολουθούν  τα δημοτικά συμβούλια κανένας δεν πιστεύει πως η ευτέλεια που παρουσιάζεται εκεί θα εξαφανιστεί ως δια μαγείας. Οφείλουμε όμως ,να την περιορίσουμε, διότι όταν κάποια στιγμή ξυπνήσουμε όλοι από το ελκυστικό, πλην όμως αποχαυνωτικό υπερθέαμα, με λαμπρούς  πρωταγωνιστές τον δήμαρχο και τον πρόεδρο, θα αντιληφτούμε, πως για μια ακόμα φορά, έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος.

·         Μήπως   θα πρέπει λοιπόν ο δήμαρχος, όταν αντιπαρατίθεται με πολίτες και φωνάζει, να το κάνει πιο δυνατά, για να ξυπνήσουν κάποιοι δημοτικοί του σύμβουλοι; Μήπως μοιάζει να είναι περικυκλωμένος, και αδύναμος πλέον, περιμένει το μοιραίο κτύπημα;

·             Το δημοτικό συμβούλιο μοιάζει σαν παλιά κωμωδία, χωρίς σχέδιο δράσης, με τους συμβούλους του δήμαρχου να είναι άβουλοι, άτολμοι, μέσα σ’ ένα σκηνικό τρέλας, όπου ορισμένοι κολλητοί τους, γραφικοί και απελπισμένοι, προβαίνουν σε τραμπουκισμούς, σε όσους πολίτες έχουν αντίθετη άποψη από αυτή του δημάρχου, που έχει ξεχάσει γιατί εξελέγη, και τους ψηφοφόρους να αναρωτιούνται, γιατί τον ψήφισαν.

·           Είναι φανερό πως δεν υπάρχει άλλος καιρός για χάσιμο. Είναι σαφές ότι αυτή η κατάσταση δεν πάει άλλο, ότι θα πρέπει να γίνει κάτι, και ότι αυτό πρέπει να γίνει τώρα. Οι δικαιολογίες δεν υπάρχουν πλέον. Τα επικοινωνιακά τεχνάσματα αντί μέτρων ουσίας, που μ’ αυτά προσπαθούν να προσελκύσουν την προσοχή, κάποτε θα τελειώσουν, και η κοινωνική πολιτική του φόβου που προάγουν, γιατί έχουν ήδη καταλειφθεί από τον φόβο της πολιτικής, δεν έχει μέλλον.

Καραγκουνίδης  Hλίας