Πάταξον μεν, άκουσον δε
Δεν μπορεί να μαζεύονται 200.000 άνθρωποι στο Σύνταγμα, δικαίως ή αδίκως, έντιμοι ή όχι, άλλοι έντιμοι, άλλοι λαμόγια, άλλοι όντως απελπισμένοι, άλλοι υποδυόμενοι, δεν έχει σημασία, και η κυβέρνηση να κάνει σαν να μη συνέβη το γεγονός, να στρουθοκαμηλίζει, όπως έκανε ο Καραμανλής με τις παλιότερες κινητοποιήσεις, και κάηκε δυο φορές η Αθήνα κι έγινε φλαμπέ.
Η τακτική “θνήσκει σιγαθέν”, δηλαδή το γεγονός σβήνει αποσιωπούμενο, δεν φαίνεται να ισχύει εν προκειμένω. Εδώ βλέπουμε πολύ κόσμο σε σύγχυση, σε κατάσταση απόγνωσης ή σε κατάσταση αδιεξόδου, εφόσον ούτε οι ίδιοι δεν μπορεί να...
ξέρουν ποια είναι η λύση ή τι να προτείνουν, καθόσον δεν είναι ούτε πολιτικοί επιστήμονες, ούτε θεωρητικοί, ούτε κομματάρχες.
Κυρίως ζητούν να βγουν απ’ αυτήν την κατάσταση, την οποία δεν μπορούν να διαχειριστούν, για έναν βασικό λόγο: ζούσαν (όπως όλοι μας) έναν πλασματικό, σχετικώς ευάρεστο βίο, που έχει ανατραπεί εντελώς σε ελάχιστο χρόνο και δεν μπορούν ούτε να το αποδεχτούν, ούτε να το χωνέψουν, ούτε να το αντιμετωπίσουν. Βρίσκονται σε μια οδυνηρή έκπληξη πλήρους ανατροπής της ζωής τους, σαν να έτρεχαν με εκατόν σαράντα και ντεραπάρισαν, κι είναι ανάποδα στην άσφαλτο, εγκλωβισμένοι, και δεν ξέρουν πώς να βγουν.
Και βέβαια είναι λάθος οι μούντζες κατά όλων, και οι κραυγές κατά της Βουλής, και οι ακρότητες κατά εκλεγμένων αντιπροσώπων, και βέβαια είναι λάθος οι λαϊκισμοί και οι μαξιμαλισμοί (που έχει εκθρέψει η μεταπολίτευση, έτσι;) και οι απειλές. Αλλά όλα αυτά πρέπει να γίνει κατανοητό από την κυβέρνηση γιατί συμβαίνουν και οφείλει να βρει τρόπους να τα εκτονώσει και όχι να κάνει ότι δεν τρέχει τίποτε ή να βρίσκεται σε αμηχανία, αποσβολωμένη, σαν να παρακολουθεί έναν άλλο λαό που ήρθε στο Σύνταγμα από το πουθενά και παραληρεί, αίφνης, χωρίς λόγο, επειδή έτσι του κάπνισε.
Είπαμε: Να βγει κάποιος να τους μιλήσει, να εξηγήσει σε αυτούς τους ανθρώπους τι συμβαίνει, σε κάθε περίπτωση να ρισκάρει ένα διάλογο, μια επαφή. Δεν καταλαβαίνουν ότι η μηχανή μπούκωσε, ότι σε ελάχιστο χρόνο συνέβησαν πράματα που θα έπρεπε να γίνουν σε τριπλάσιο χρόνο, κλιμακωτά, προοδευτικά, με επινόηση εναλλακτικών, εφεδρικών λύσεων, και δεν μπόρεσε ο κόσμος ούτε να τα αφομοιώσει, ούτε να έχει μιαν άλλη εκδοχή αναζήτησης και ελπίδας;
Ακόμη και οι θεωρητικοί του πολέμου λένε πως πάντα πρέπει να αφήνεις μια διαδρομή διαφυγής ακόμη και στον εχθρό σου, αλλιώς και ως ηττημένος, επειδή είναι σε απόγνωση, μπορεί να σε τσακίσει. Και η τρόικα μπορεί να ζητάει αυτά που ζητάει σαν τη χήρα στο κρεβάτι, αλλά η κυβέρνηση οφείλει να της εξηγήσει πως οτιδήποτε, για να συμβεί, θέλει τον χρόνο του, τα μεσοδιαστήματα και τις εναλλακτικές του. Δεν παίρνουμε το χαντζάρι και σφάζουμε, όπως οι Γιαπωνέζοι τα αποκλεισμένα δελφίνια.
Εκτεθείτε, βγείτε και μιλήστε στον κόσμο. Μιλάμε για ενότητα και ομοψυχία, αλλά αυτή δεν μπορεί να συμβεί εκ του μακρόθεν. Για να προκύψουν γεφυρώσεις, με όλες τις αγκυλώσεις που έχουμε αποκτήσει ως λαός θρεμμένος με τις μεταπολιτευτικές μεγαλοστομίες, χρειάζεται μια συνάντηση, έστω επεισοδιακή, έστω παρακινδυνευμένη, της κυβέρνησης και του πολιτικού προσωπικού με τον απλό κόσμο που, εξάλλου, είναι ο εργοδότης του και όχι το αντίστροφο.
Χρειάζεται και ταπείνωση και ταπεινότητα για κερδηθεί μια πρώτη κάθαρση, οπότε και κατανόηση, και υπομονή. Πάταξον μεν, άκουσον δε. Κινηθείτε.
Κυρίως ζητούν να βγουν απ’ αυτήν την κατάσταση, την οποία δεν μπορούν να διαχειριστούν, για έναν βασικό λόγο: ζούσαν (όπως όλοι μας) έναν πλασματικό, σχετικώς ευάρεστο βίο, που έχει ανατραπεί εντελώς σε ελάχιστο χρόνο και δεν μπορούν ούτε να το αποδεχτούν, ούτε να το χωνέψουν, ούτε να το αντιμετωπίσουν. Βρίσκονται σε μια οδυνηρή έκπληξη πλήρους ανατροπής της ζωής τους, σαν να έτρεχαν με εκατόν σαράντα και ντεραπάρισαν, κι είναι ανάποδα στην άσφαλτο, εγκλωβισμένοι, και δεν ξέρουν πώς να βγουν.
Και βέβαια είναι λάθος οι μούντζες κατά όλων, και οι κραυγές κατά της Βουλής, και οι ακρότητες κατά εκλεγμένων αντιπροσώπων, και βέβαια είναι λάθος οι λαϊκισμοί και οι μαξιμαλισμοί (που έχει εκθρέψει η μεταπολίτευση, έτσι;) και οι απειλές. Αλλά όλα αυτά πρέπει να γίνει κατανοητό από την κυβέρνηση γιατί συμβαίνουν και οφείλει να βρει τρόπους να τα εκτονώσει και όχι να κάνει ότι δεν τρέχει τίποτε ή να βρίσκεται σε αμηχανία, αποσβολωμένη, σαν να παρακολουθεί έναν άλλο λαό που ήρθε στο Σύνταγμα από το πουθενά και παραληρεί, αίφνης, χωρίς λόγο, επειδή έτσι του κάπνισε.
Είπαμε: Να βγει κάποιος να τους μιλήσει, να εξηγήσει σε αυτούς τους ανθρώπους τι συμβαίνει, σε κάθε περίπτωση να ρισκάρει ένα διάλογο, μια επαφή. Δεν καταλαβαίνουν ότι η μηχανή μπούκωσε, ότι σε ελάχιστο χρόνο συνέβησαν πράματα που θα έπρεπε να γίνουν σε τριπλάσιο χρόνο, κλιμακωτά, προοδευτικά, με επινόηση εναλλακτικών, εφεδρικών λύσεων, και δεν μπόρεσε ο κόσμος ούτε να τα αφομοιώσει, ούτε να έχει μιαν άλλη εκδοχή αναζήτησης και ελπίδας;
Ακόμη και οι θεωρητικοί του πολέμου λένε πως πάντα πρέπει να αφήνεις μια διαδρομή διαφυγής ακόμη και στον εχθρό σου, αλλιώς και ως ηττημένος, επειδή είναι σε απόγνωση, μπορεί να σε τσακίσει. Και η τρόικα μπορεί να ζητάει αυτά που ζητάει σαν τη χήρα στο κρεβάτι, αλλά η κυβέρνηση οφείλει να της εξηγήσει πως οτιδήποτε, για να συμβεί, θέλει τον χρόνο του, τα μεσοδιαστήματα και τις εναλλακτικές του. Δεν παίρνουμε το χαντζάρι και σφάζουμε, όπως οι Γιαπωνέζοι τα αποκλεισμένα δελφίνια.
Εκτεθείτε, βγείτε και μιλήστε στον κόσμο. Μιλάμε για ενότητα και ομοψυχία, αλλά αυτή δεν μπορεί να συμβεί εκ του μακρόθεν. Για να προκύψουν γεφυρώσεις, με όλες τις αγκυλώσεις που έχουμε αποκτήσει ως λαός θρεμμένος με τις μεταπολιτευτικές μεγαλοστομίες, χρειάζεται μια συνάντηση, έστω επεισοδιακή, έστω παρακινδυνευμένη, της κυβέρνησης και του πολιτικού προσωπικού με τον απλό κόσμο που, εξάλλου, είναι ο εργοδότης του και όχι το αντίστροφο.
Χρειάζεται και ταπείνωση και ταπεινότητα για κερδηθεί μια πρώτη κάθαρση, οπότε και κατανόηση, και υπομονή. Πάταξον μεν, άκουσον δε. Κινηθείτε.
Δημοπρασίες
- Πρόσφατα γεγονότα θυμίζουν σε κάποιους τον Σπίθα του Γιώργου Θαλάσση, που συνήθως έτρωγε, έτρωγε, έτρωγε, και πού και πού έκανε και λίγη αντίσταση, ενώ συνέχιζε να πεινάει, ο αδηφάγος.
- Κύριε Σαμαρά, αφού σε αυτήν την εφιαλτική φάση δεν θες την εξουσία με τίποτα -πρώτος διδάξας ο Καραμανλής- γιατί κάνεις ότι δήθεν διαφοροποιείσαι;
- Μην ανησυχείτε, αδέλφια, δεν έχουμε έλλειμμα ηγεσίας - κάνετε λάθος. Θα μας σώσουν ο Λάκης και ο Μίκης.
- Οι συντηρητικοί του δήμου ήταν υπέρ του Μίκη. Κάτι σαν βρόμικο ’89 μου φαίνεται.
- Τελικά μισοκαπέλωσαν τους αγανακτισμένους οι της “άμεσης δημοκρατίας”. Να και ο Καστοριάδης στη μέση, που λέγαμε πότε θα εμφανιστεί.
- Καρντάσι, κάνε άμεση (ή, έστω, έμμεση) δημοκρατία πρώτα με την πεθερά σου και μετά βλέπουμε.
- Αχ, αγόρι μου, είπε η γιαγιά. Δεν μας φτάνει η φτώχεια μας, θέλουμε και κομμουνισμό.
- Μην παραπονιέσαι. Τι άλλο να ζητήσεις; Έχεις την τύχη να ζεις σ’ αυτήν τη χώρα του διαρκούς πολιτικού φολκλόρ. (Πώς δεν μας ανακάλυψε ακόμη το National Geografic;)
- Εσείς εξ ευωνύμων, θυμίστε σε κάποιους καπελοποιούς του Λευκού Πύργου τον μεγάλο που έλεγε πως στην Ιστορία τα πράγματα εμφανίζονται τη δεύτερη φορά ως φάρσα.
- Εκτός αν θυμόμαστε και χρησιμοποιούμε τη φράση μόνο για τους άλλους.
- Όντας πάντα φιλύποπτος, έλεγε ο κύριος δίπλα, σκέφτομαι πως κάπου μέσα σ’ όλα αυτά πρέπει να παίζει και το σεξ, αλλά δεν μπορώ να εντοπίσω πού.
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου