Με τον όρο βρεγμένος δρόμος συνήθως εννοούνται δύο είδη οδοστρώματος: ένα είδος είναι που είναι ελαφρώς βρεγμένο και ταυτόχρονα πολύ επικίνδυνο, αφού οι διάφορες ουσίες που υπάρχουν επάνω στον τάπητα δημιουργούν ένα είδος χυλού με το νερό. Το άλλο είδος είναι το πολύ βρεγμένο οδόστρωμα, το οποίο όντας καλά ξεπλυμένο από τις προσμίξεις «αντιμετωπίζεται» συνήθως αποτελεσματικά από...
λάστιχα με καλή και βαθιά χάραξη αυλακών (σκαλισμάτων). Π.χ. με πέντε χιλιοστά πάχος νερού στο δρόμο, ένα ελαστικό που κινείται με ταχύτητα 60 χλμ/ώρα πρέπει να απομακρύνει κάτω από το πέλμα του 32 λίτρα νερού το δευτερόλεπτο, ή 128 λίτρα τα 4 ελαστικά για να έχουν την δυνατότητα πρόσφυσης. Στην πρώτη περίπτωση όπου ο δρόμος είναι απλά υγρός έχουμε τους περισσότερους κινδύνους που αντιμετωπίζει ένας οδηγός.
Κανένα είδος ελαστικού και καμία προηγμένη ανάρτηση δεν αρκεί για να κινήσει ένα όχημα με απόλυτη ασφάλεια σε ένα τέτοιο οδόστρωμα. Η μεγάλη προσοχή στις κινήσεις και η αυξημένη ικανότητα του οδηγού, είναι τα μόνα στοιχεία που παρέχουν εγγύηση ασφάλειας στους δρόμους αυτούς. Απότομες αλλαγές κατεύθυνσης, δυνατό πάτημα του πεντάλ βενζίνης και ακαριαίο πάτημα του φρένου αποκλείονται γιατί ισοδυναμούν με ατύχημα. Η γλίτσα ή «μαύρος πάγος» όπως αποκαλείται από πολλούς θέλει τον οδηγό να νομίζει ότι μεταξύ των ποδιών του και των πεντάλ γκαζιού- φρένου υπάρχει κάτι εύθραυστο που δεν πρέπει να σπάσει (ας πούμε ένα ωμό αβγό).
Κινεί λοιπόν τα άκρα του με το σκεπτικό αυτό, δίνοντας έτσι στο αυτοκίνητο «απαλές» εντολές που δεν το αγριεύουν επάνω στο γλιστερό δρόμο. Επίσης στο ελαφρώς βρεγμένο οδόστρωμα ο ρυθμός στις στροφές πρέπει να πέφτει περισσότερο από 30% σε σχέση με το στεγνό (οδόστρωμα) και να διπλασιάζεται η απόσταση από το προπορευόμενο όχημα. Απαραίτητα πρέπει να υπάρχει ταχύτητα στο σασμάν και να φρενάρουμε με συνδυασμό φρένων - κιβωτίου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου