Αλέξανδρος Διαμαντόπουλος .Πολιτικές για να μην «χαθεί» άλλη γενιά.

Στα τέλη του 2009, όταν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας, έγινε υπεύθυνη  καταγραφή όλων των δημοσιονομικών στοιχείων της χώρας.

Το αποτέλεσμα αυτής της καταγραφής έδειξε ξεκάθαρα πως η χώρα ήταν οικονομικά χρεοκοπημένη.

Το δημόσιο χρέος ήταν 300 δις , δηλαδή στο 130% του Α.Ε.Π. (το οποίο ήταν 230 δις) την στιγμή που το όριο του χρέους με βάση τους κανονισμούς της Ε.Ε. είναι στο 60% του Α.Ε.Π. Το δημοσιονομικό έλλειμμα ήταν 36 δις (από τα οποία τα 22 δις αποτελούσαν το πρωτογενές έλλειμμα), δηλαδή στο 15,5% του Α.Ε.Π. την στιγμή που το όριο του ελλείμματος με βάση τους κανονισμούς της Ε.Ε. είναι στο 3% του Α.Ε.Π. Αυτά τα στοιχεία έκαναν την οικονομία της χώρας μη βιώσιμη και οδήγησαν στην κατακόρυφη μείωση της πιστοληπτικής της ικανότητας. Τα spreads έφτασαν σε επίπεδα απαγορευτικά για τις ανάγκες...

 δανεισμού της χώρας και αυτό θα είχε ως συνέπεια την στάση πληρωμών μέσα στο 2010 κάτι που θα σήμαινε χρεοκοπία.

Ο μόνος τρόπος για να σωθεί η χώρα από την χρεοκοπία ήταν η οικονομική στήριξη της Ε.Ε. Όλες οι αποφάσεις που πάρθηκαν μέσα σε αυτά τα 2 χρόνια με αποκορύφωμα την 26^η Οκτωβρίου και σε συνδυασμό με τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που συνέβησαν, καθιστούν την οικονομία της χώρας βιώσιμη. Από το 2012 η χώρα θα αρχίσει να έχει πρωτογενή πλεονάσματα (2 δις το 2012) τα οποία θα αυξάνονται κάθε χρόνο. Αυτό θα έχει ως συνέπεια το δημόσιο χρέος (το οποίο το 2012 θα είναι 315 δις) να παίρνει αντίστροφη ροή και να αρχίζει χρόνο με το χρόνο να αποκλιμακώνεται. Από το 2013 η χώρα θα επανέλθει σε θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης και το δημοσιονομικό έλλειμμα θα πέσει στο 3% συμβατό πλέον με τους κανονισμούς της Ε.Ε.

Είναι σαφές λοιπόν πως με βάση τις πολιτικές των 2 τελευταίων χρόνων αποφεύχθηκε η χρεοκοπία της χώρας. Αυτό όμως που δεν αποφεύχθηκε είναι η ‘χρεοκοπία’ των Ελλήνων. Οι περικοπές μισθών και συντάξεων, οι απολύσεις εργαζομένων, το κλείσιμο μικρομεσαίων επιχειρήσεων οδήγησαν σε απόγνωση χιλιάδες νοικοκυριά και βούλιαξαν την πραγματική οικονομία. Η κυβέρνηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ. όφειλε να διαπραγματευτεί και να πετύχει αναπτυξιακές πολιτικές οι οποίες θα συγκρατούσαν την ανεργία, θα ενίσχυαν την κατανάλωση και θα εξασφάλιζαν την ομαλή λειτουργία της αγοράς. Δυστυχώς όμως αυτές οι πολιτικές δεν υπήρξαν ποτέ.

Σήμερα που η χώρα έχει εξασφαλίσει τις δανειακές της ανάγκες για τα επόμενα 10 χρόνια με το πακέτο στήριξης των 240 δις και που έχει καταστήσει την οικονομία της βιώσιμη κάτι που ανοίγει τον δρόμο για επενδύσεις, οφείλει να διαμορφώσει πολιτικές που θα έχουν ως επίκεντρο την ανάπτυξη.

Αυτές οι πολιτικές είναι αναγκαίο να κινηθούν σε 4 άξονες:

1. Σωστή αξιοποίηση κοινοτικών κονδυλίων (ΕΣΠΑ): Μέσα στο 2012 αναμένεται να απορροφηθούν 7 δις  από το ΕΣΠΑ. Αυτά τα χρήματα πρέπει να αξιοποιηθούν με τέτοιο τρόπο ώστε να πάνε απευθείας στην πραγματική οικονομία. Είναι θετικό ότι στον προϋπολογισμό του 2010 προβλέπονται 11 δις για δημόσια έργα. Όμως υπάρχουν και άλλοι τομείς όπως η ενέργεια και ο τουρισμός οι οποίοι θα μπορούσαν να ενισχύσουν αποτελεσματικά την πραγματική οικονομία και οι οποίοι θα πρέπει να αξιοποιηθούν.

2. Φορολογία επιχειρήσεων: Υπάρχει η άποψη πως η μείωση της φορολόγησης στα κέρδη των επιχειρήσεων θα συμβάλει στην επανεπένδυση τους, όμως αυτό δεν είναι καθόλου σίγουρο ειδικά από την στιγμή που βρισκόμαστε σε ένα τόσο αβέβαιο περιβάλλον. Αυτό που θα μπορούσε να γίνει είναι η μεγάλη μείωση της φορολογίας από ένα σημείο τζίρου και πάνω κάτι που θα αποτελεί κίνητρο για την δήλωση του μαύρου χρήματος άλλα θα λειτουργεί και ως bonus  σε περίπτωση αύξησης της απασχόλησης στην επιχείρηση.

3. Γραφειοκρατία: Μέχρι και σήμερα για την δημιουργία μιας επιχείρησης χρειάζονται 6 τουλάχιστον υπογραφές, μεγάλο χρονικό διάστημα και αρκετά έξοδα. Είναι κάτι που αποτελεί αντικίνητρο για κάποιον που θέλει να κάνει μια επένδυση ειδικά αν πρόκειται για αλλοδαπό. Μία διαδικασία μίας υπογραφής σε μία μέρα θα δημιουργούσε ένα πιο ευνοϊκό περιβάλλον για επενδύσεις στην χώρα μας.

4. Τραπεζικό σύστημα: Το Ελληνικό κράτος έδινε και θα δίνει εγγυήσεις στις τράπεζες ώστε να μπορούν να δανείζονται από την κεντρική Ευρωπαϊκή τράπεζα με πολύ χαμηλό επιτόκιο. Οφείλει όμως να διασφαλίσει πως αυτά τα χρήματα θα πηγαίνουν στην πραγματική οικονομία με ευνοϊκούς όρους για τους δανειολήπτες και όχι να χρησιμοποιούνται με σκοπό την κερδοφορία των τραπεζών.

Για να μπορούμε να ατενίζουμε με περισσότερη αισιοδοξία το μέλλον.

Για να μην «χαθεί» άλλη μια γενιά.

Για να μπορούμε να πούμε στα παιδιά μας, εγώ «γονάτισα» αλλά εσύ μπορείς να φτιάξεις μια νέα Ελλάδα.