Oυδείς καλόπιστος άνθρωπος αμφισβητεί
ότι κύριος υπαίτιος της ελληνικής κρίσης δεν είναι παρά το πολιτικό καθεστώς
της Γ' Ελληνικής Δημοκρατίας και τα κοινωνικά ήθη που εμφύσησε, νομιμοποιώντας
- έστω δια της παραλείψεως ή της ανοχής, αν όχι δια της πράξης - την ανομία, τη
διάχυτη διαφθορά, την κλεπτοκρατία, τον παρασιτισμό, την προσοδοθηρία.
Τα τρία τελευταία χρόνια της κρίσης ,
πολλοί, -που άρχισαν να κοιτούν και λίγο κάτω στον δρόμο, έξω από το παράθυρο
τους-, άρχισαν να ανακαλύπτουν τον πραγματικό τους εαυτό.
Η κρίση βλέπετε θεραπεύει τον αυτισμό
και ενισχύει την αυτογνωσία και τις σταθερές διευθετήσεις!
Πολλοί όμως ζουν ακόμα με την ελπίδα
της αυτόματης ανάκαμψης. Ευελπιστούν πως θα
βρεθεί μια (η… όποια) πολιτική λύση. Διαφωνώ με όλους όσους πιστεύουν
ότι αυτή τη στιγμή μπορεί να δοθεί βιώσιμη πολιτική λύση στην Ελλάδα.
Ο λόγος είναι απλός…
ανεξάρτητα τι πιστεύουν και τι
ψηφίζουν οι περισσότεροι Έλληνες σε ένα συμφωνούν όλοι… δεν θέλουν καμία αλλαγή
σε τίποτα. Μεταρρυθμίσεις ακόμα και στα ποιο απλά πράγματα θα συζητούνται αλλά
δεν θα γίνονται. Πολλοί αναλυτές έχουν αναπτύξει την άποψη… ότι το μέλλον της
Ελλάδας είναι οι μεταρρυθμίσεις αλλά αυτές δεν μπορούν να γίνουν γιατί όλοι τις
προτείνουν για τους άλλους. Oποιαδήποτε συζήτηση πρέπει να ξεκινάει από τη δική
μας ευθύνη και τι θα κάνουμε εμείς οι ίδιοι πρώτα για να συμμαζέψουμε τα του
οίκου μας. Μετά, ας τα βάλουμε με τους διεθνείς νταβατζήδες.
Λέμε ότι οι πολιτικοί μας είναι
διεφθαρμένοι. Λέμε ότι τα κόμματα είναι διεφθαρμένα. Λάθος. Εμείς είμαστε διεφθαρμένοι.
Όλος ο λαός είναι διεφθαρμένος. Οι πολιτικοί είναι τα παιδιά μας. Τα κόμματα
είναι οι δικοί μας μηχανισμοί. Κάποιοι ΝεοΔημοκράτες, για παράδειγμα,
ανακάλυψαν, μερικοί με φρίκη, είναι η αλήθεια, αλλά πολλοί με ανακούφιση, ότι
δεν είναι και τόσο δεξιοί όσο τους είχαν κάνει να πιστεύουν. Από την άλλη, οι
του ΠΑΣΟΚ ήταν πιο έτοιμοι. Βουτηγμένοι για δεκαετίες ως το λαιμό στο μέλι
είχαν αρχίσει να υποψιάζονται λίγο νωρίτερα τον, -σοβιετικού τύπου βεβαίως-,
καπιταλιστικό εαυτό που έκρυβαν μέσα τους.
Το χειρότερο που συνέβη στη χώρα μας
αλλά δεν το πείρε κανένας χαμπάρι είναι η κατάρρευση του εκπαιδευτικού
συστήματος και του συστήματος υγείας και πρόνοιας.
Αν όλα τα παραπάνω τα βάλεις μαζί
βγάζεις αβίαστα το συμπέρασμα ότι όλοι οι δρόμοι που θα πάρουμε έχουν την ίδια
κατάληξη… την κοινωνική έκρηξη. Μια κοινωνική έκρηξη που δεν θα δώσει καμία
λύση αλλά θα οδηγήσει στο Χάος (δική μας λέξη είναι και κατέκτησε παγκόσμια
αίγλη).
Κι αυτό γιατί ως κοινωνία έχουμε ένα
πολύ σοβαρό πρόβλημα με τη διαχείριση του μίσους και της αγανάκτησης. Είμαστε
σε διαρκή εμφυλιοπολεμική ατμόσφαιρα. Αυτό δεν είναι "έθνος", είναι
μια μόνιμη συγκρουσιακή αρένα. Αν δεν επικρατήσουν πιο ειρηνικά και διαλογικά
ήθη δεν υπάρχει περίπτωση να μη δυστυχήσουμε, όσες οικονομικές μεταρρυθμίσεις
και δημοσιονομικές προσαρμογές και να καταφέρουμε. Αυτό που συμβαίνει εδώ με
την οικονομική εξαθλίωση και την κοινωνική εξαχρείωση είναι ό,τι συμβαίνει με
τα ποντίκια-πειραματόζωα που νιώθουν την ατμοσφαιρική πίεση να ανεβαίνει μέσα
στο λαβύρινθο και χτυπάνε με ορμή πάνω στους τοίχους και στα άλλα ποντίκια.
Θα εκτεθώ λοιπόν και μακάρι να μην έχω
δίκαιο. Εμείς οι σύγχρονοι Έλληνες έχουμε χαμηλή κριτική ικανότητα. Έχουμε
έντονες συναισθηματικές αντιδράσεις αλλά ατελή κρίση. Αποδεχόμαστε άκριτα ότι
παραμύθι και να μας ταΐσουν.
Στην Ελλάδα, πρώτος το είχε κατανοήσει
ο Λεωνίδας Κύρκος, λέγοντας τα ακόλουθα τολμηρά, που καλό είναι να τα θυμόμαστε
πάντα:
«Συνεχίζουν να κυριαρχούν σε αυτό τον
τόπο οι ιδεοληψίες. Κάποτε επιτέλους πρέπει να απαλλαγούμε από τις μεγαλοϊδεατικές
αυταπάτες, ότι είμαστε ο περιούσιος λαός της γης, ότι είμαστε γεμάτοι
μεγαλοσύνη. Δυστυχώς δεν είμαστε. Είμαστε άξιοι για τα πιο μεγάλα, σε στιγμές
μεγάλων κρίσεων, και άξιοι για τα πιο χαμηλά σε στιγμές δοκιμασίας. Δεν
αντέχουμε στο χρόνο, δεν αντέχουμε στη συνέχεια, δεν... αντέχουμε στη διαρκή
προσπάθεια που πρέπει να καταβληθεί για να αλλάξουμε τα πάντα. Όλοι ήμασταν
κατώτεροι των περιστάσεων και εδώ θα πρέπει να κάνουμε και τον επικήδειο αυτής
της αντίληψης που έχουμε για το λαό, ότι ο λαός έχει πάντα δίκιο. Ήμασταν
μάρτυρες φαινομένων όπου ο λαός φέρθηκε ως απαίδευτος, αγράμματος και
ιδιοτελέστατος, έχοντας όλα τα στίγματα μιας μακροχρόνιας διαφθοράς και ενός
μακροχρόνιου πνεύματος ραγιαδισμού… Πολύ θα ήθελα να επαληθευτεί σήμερα στην
πατρίδα μας ο αρχαίος μύθος του Φοίνικα που αναγεννάται από την τέφρα του.
Βιώσαμε μέχρι σήμερα τον άλλο μύθο, εκείνο του Σίσυφου που δεν μπορεί ποτέ να
φτάσει στην κορυφή. Ας ελπίσουμε ότι αυτή τη φορά ο Σίσυφος θα μπορέσει να
σταθεί στα πόδια του. …»
Εγώ αυτό που είχα να πω το είπα και
αμαρτίαν (ουκ) έχω.
Τα επόμενα 500 χρόνια θα είναι δύσκολα… μετά
όλα θα πάνε καλά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου