Ούτε θηλιά

Η Κωνσταντινούπολη έχει δεκαπέντε εκατομμύρια κατοίκους και δε χτίστηκε με προδιαγραφές Λονδίνου. Στο μεγαλύτερο τμήμα της πόλης, πρώτα εμφανίστηκαν τα «νυχτόσπιτα», η τουρκική εκδοχή των αυθαιρέτων, και μετά έφτασαν οι υποδομές. Δεν είναι πολύ διαφορετικό απ' ό,τι συνέβη, για παράδειγμα, στα Μετέωρα Πολίχνης, στην Ομόνοια Σταυρούπολης και στις πλαγιές της Ευκαρπίας ή απ' αυτό που γίνεται τώρα στις παρυφές του Ωραιοκάστρου (και για το οποίο όλοι παριστάνουν τους τυφλούς), αλλά εδώ τα μεγέθη είναι κολοσσιαία. Εστω κι έτσι, πάντως, η πόλη είναι οργανωμένη σε μητροπολιτικό δήμο και το σύστημα λειτουργεί αξιοπρεπώς. Αν πρέπει να πάμε σε καλύτερες περιπτώσεις, μητροπολιτικός δήμος είναι η Νέα Υόρκη, όπου ο δήμαρχος έχει αρμοδιότητες ακόμη και για την Αστυνομία (κανονική Αστυνομία, όχι γιαλαντζί, που μοιράζει μόνο κλήσεις για παρκάρισμα). Και περίπου έτσι, ως μητροπολιτικοί δήμοι είναι συγκροτημένες όλες οι μεγαλουπόλεις του δυτικού κόσμου χωρίς πουθενά να σκέφτονται αν πρέπει να τις κάνουν κομματάκια, ώστε να έχουν από καμιά εκατοστή δημάρχους και καθένας να παίζει μ' ένα κουβαδάκι εξουσίας.

Εδώ, ακόμη συζητάμε αν πρέπει να εφαρμοστεί ο «Καλλικράτης» και, αν δεν υπήρχαν οι οικονομικές έγνοιες, θα το συζητούσαμε ακόμη περισσότερο. Μας είχε προϊδεάσει, άλλωστε, ο «Καποδίστριας». Ενα αυτονόητο βήμα εκσυγχρονισμού και λειτουργικού εξορθολογισμού της τοπικής αυτοδιοίκησης είχε ανάψει φωτιές στη μισή Ελλάδα. Αλλού έκαιγαν λάστιχα, αλλού καταλάμβαναν δημαρχεία, αλλού έκλειναν κέντρα υγείας, αλλού έχυναν γάλατα στην άσφαλτο, σκηνές απείρου κάλλους ανάλογα με τις εμπνεύσεις κάθε καφενείου, οι οποίες δημοσιογραφικά διανθίστηκαν με τις συνηθισμένες περικοκλάδες -ως πηγαίες και αυθεντικές εκφράσεις λαϊκής οργής. Παραμύθια της Χαλιμάς. Ηταν απλώς αντιδράσεις ενός συντηρητικού λαού, φοβικού σε κάθε αλλαγή και έτοιμου να πει «όχι» σε καθετί που τον βγάζει από τις συνήθειές του. Αν η εφαρμογή του «Καποδίστρια» είχε αφεθεί στη διακριτική ευχέρεια των τοπικών κοινωνιών, όπως έλεγε μια αμήχανη πρόταση της εποχής, θα είχαμε μείνει στο «χωριό μου, χωριουδάκι μου». Καμία κοινότητα δε θα συνενωνόταν με καμιά, γιατί εδώ είναι ντόπιοι και εκεί πρόσφυγες, εδώ είναι Πόντιοι και εκεί Σαρακατσάνοι, εδώ είναι κτηνοτρόφοι και εκεί γεωργοί. Δεν είναι καθόλου αυτονόητο ότι οι συνενώσεις δήμων που σχεδιάζονται είναι παντού οι καλύτερες. Αλλά αν το πουλόβερ αρχίσει να ξηλώνεται με τους τσαμπουκάδες των καταλήψεων, στο τέλος δε θα μείνει θηλιά.

ΑΓΓΕΛΙΟΦΟΡΟΣ





.