Τα αργόμισθα φαντάσματα Του Γιώργου Σκαμπαρδώνη

Λίγους μήνες πριν βγει ο Μπουτάρης δήμαρχος, κάποιος ψιλικατζής της γειτονιάς γιόρταζε και μας κάλεσε να μας κεράσει - τον ρώτησα αν έχει γενέθλια και απάντησε, όχι, αλλά γιορτάζει γιατί βγήκε στη σύνταξη. Απ’ το ψιλικατζίδικο; Τον ρωτάω. Όχι, λέει, απ’ τον δήμο. Δούλευες, του λέω, και στον δήμο; Ναι, λέει. Ήμουνα φύλακας σ’ ένα κτίριο που γκρεμίστηκε πριν είκοσι χρόνια, στο μέρος εκείνο έγινε πολυκατοικία και έμεινα άνευ αντικειμένου. Κι επί είκοσι χρόνια πληρωνόμουνα χωρίς να πηγαίνω καθόλου στη δουλειά του δήμου, (εργαζόμουνα παράλληλα στο ψιλικατζίδικο) και τώρα συνταξιοδοτήθηκα. Μπερεκέτ, του λέω.

Αυτόν τον άνθρωπο τον πληρώναμε και τον πληρώνουμε εμείς - όπως κι όλους εκείνους που τόσα χρόνια στον δήμο (ποιος ξέρει πόσοι ήταν;) αμείβονταν ως αργόμισθοι ψηφοφόροι, προσληφθέντες με ιδεολογικό βιογραφικό και παραμείναντες ως πληρωνόμενοι άεργοι, λόγω γενναιοδωρίας των από πάνω. Ωραίοι. Έφτασαν στο ανώτατο στάδιο της εργασίας που είναι η πλήρης ακινησία, η ασάλευτη ζωή - ίσως να έπαιρναν και επίδομα απραξίας. Δικαιωματικά. 

Τι είναι εδώ στο κάτω-κάτω; Γαλλία; Όπου είδαμε τι συνέβη με τον γάλλο υπουργό που πλήρωσε αδρά και από την τσέπη του για είκοσι εννιά παράνομες προσλήψεις που έκανε κάποτε - σιγά τις προσλήψεις. Τι είναι είκοσι εννιά άτομα;

Δεν φτάνανε, σε μας, ούτε για αργόμισθοι στη μη-υποδοχή του δημαρχείου.

Εξάλλου η ψυχρή περιφρόνηση της διοικούσας ομάδας του δήμου για τα χρήματα του δημότη έπρεπε να συνεχιστεί για να συντηρήσει την παράδοση της αυθαιρεσίας της μεταπολεμικής δεξιάς. Τα ήθη πρέπει να κρατιούνται. Επιπλέον, εδώ, ο δήμος εξέτρεφε ηρωικά, εκτός των άλλων, και μια τηλεόραση δοξαστική, συγκινητικώς υμνητική του προσώπου του δημάρχου, σε σημείο που όταν έβλεπες συνέντευξη μαζί του δεν ήξερες ποιος είναι ο δημοσιογράφος και ποιος ο δήμαρχος.

Άσε που φιλάνθρωπα μετέθετε υπαλλήλους της καθαριότητας στην TV-100, ενώ εκατόν πενήντα από την εν λόγω υπηρεσία του δήμου, όπως λέει ο κ. Μπουτάρης, είναι άφαντοι. Δεν ξέρει κανείς πού βρίσκονται - αλλά, βέβαια, θα βρεθούν, εφόσον θα εμφανιστούν τουλάχιστον για να πληρωθούν. Θα κάνουνε αυτόν τον κόπο. Εκτός αν πληρώνονταν μέσω τράπεζας για να μην κουράζονται, οι άνθρωποι.

(Εδώ δεν εμφανίζονταν ο πρωθυπουργός στη δουλειά, γιατί να πάνε αυτοί;)

Αλλά δεν είναι μόνο ο τέως δήμαρχος που άσκησε αυτό το σπορ - είναι όλη σχεδόν η μεταπολίτευση που πάτησε στην ιδεολογική πρόσληψη και στο ρουσφέτι, φιλάνθρωπη πρακτική που μας οδήγησε κατευθείαν κι ενδόξως στην τρόικα.

Όλοι αυτοί οι πολιτικοί, μόλις καβάλησαν το άλογο, άρχισαν το παραδοσιακό κι αυτοί, οθωμανικό στιλ πολιτεύεσθαι: προσλήψεις, αργομισθίες, κολλητοί, αυλή. Μορφωμένα πράματα. Κι οργάνωσαν, κυρίως στις ΔΕΚΟ, έναν μαξιμαλιστικό, διεκδικητικό συνδικαλισμό κι εξέθρεψαν ουκ ολίγους παχύνοες συνδικάλες. Αξιοπρεπείς άνθρωποι κι εκείνοι, αγωνιζόμενοι για τα δικαιώματα των εργαζομένων - δεν λέρωναν, συνήθως, τα χέρια τους με τη δουλειά, ως άξιοι ηγέτες που ήταν. 

Τώρα θα μου πεις για τις εν ψυχρώ κλεψιές - τουλάχιστον στον δήμο Θεσσαλονίκης κλάπηκαν πολλά μιλιόνια. Και τι φταίει ο δήμαρχος - εκείνη την ώρα ζωγράφιζε νεκρές φύσεις, όπως κάνουνε αρκετοί οδοντίατροι που επιθυμούν και μια καταξίωση στο χώρο της τέχνης. Δεν ήξερε, δεν ρώταγε. Δεν υπήρχε χρόνος. Εξάλλου ήταν κι ο κουρέας που έπρεπε να πηγαίνει κάθε μέρα για να είναι άψογος. Ήταν και το σηματάκι στο πέτο που όφειλε να γυαλίζει συχνά κι επιμελώς - οπότε; 

ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ