«Αργοπεθαίνει όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας, επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα, τις ίσιες διαδρομές, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν αλλάζει περπατησιά, όποιος δεν διακινδυνεύει και δεν αλλάζει χρώμα στα ρούχα του, όποιος δεν μιλεί σε όποιον δεν γνωρίζει.
Αργοπεθαίνει όποιος δεν διακινδυνεύει τη βεβαιότητα για την αβεβαιότητα για να κυνηγήσει ένα όνειρο, όποιος δεν επιτρέπει να τον βοηθήσουν, όποιος περνάει τις μέρες του, παραπονούμενος για την τύχη του, όποιος εγκαταλείπει μια ιδέα του πριν την αρχίσει, όποιος δεν ρωτάει για πράγματα που δεν γνωρίζει.
Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις, όταν θυμόμαστε πάντοτε ότι, για να είσαι ζωντανός, χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη από το απλό γεγονός της αναπνοής».
Πάμπλου Νερούδα, και πιστεύω ότι το έγραψε για εμάς, που αφήνουμε όλους όσους θέλουν να μας εξουσιάσουν για τους βρικόλακες που μας ρουφούν σταγόνα-σταγόνα τις χαρές της ζωής.
Ο φόβος γίνεται καθημερινότητα και η οικονομική ανασφάλεια σκοτώνει την πραγματική οικονομία και ανάπτυξη και κάνει τους ανθρώπους απρόθυμους να ανοιχτούν να δεχθούν νέες προκλήσεις, χωρίς αποκατάσταση της εμπιστοσύνης. Πεταμένα λεφτά, τελειωμένη ιστορία. Διαστροφή της εξουσίας. Καταστροφή της κοινωνίας ολόκληρης. Ποιος να εξηγήσει στο λαό ; Διότι αν εξηγήσει, οφείλει να διαγνώσει και ακολούθως να παραπέμψει με τις αυστηρότερες κατηγορίες στον ύπατο δικαστή : Πρωθυπουργούς που περάσανε, υπουργούς, βουλευτές, επιτήδειους διαχειριστές, που επωφελούμενοι πλούτισαν σε βάρος του μόχθου του κοσμάκη, και τα άρπαξαν με τις πλάτες της εξουσίας.
Ο πολίτης μένει αδιάφορος για το αν στις επόμενες εκλογές, κερδίσει το ένα ή το άλλο κόμμα εξουσίας, γιατί από τη μεταπολίτευση και μέχρι τώρα, έχουμε κυβερνηθεί για μακρά χρονικά διαστήματα και από τα δύο και τα γνωρίζουμε πολύ καλά.
Η έννομη συγκροτημένη πολιτεία, είναι η μόνη που έχει το απόλυτο δικαίωμα να παρανομεί ατιμωρητί, αδικώντας τον πολίτη. Έτσι όταν μιλάμε για «κράτος δικαίου», μοιάζει πολλές φορές με κακόγουστο αστείο. Έχει αναδειχθεί, όχι μόνο ως ο μεγαλύτερος μπαταχτσής, αλλά και ο μεγαλύτερος τζογαδόρος των αποθεματικών του. Τα δε κόμματα της εξουσίας, δύο σε αριθμό, στερούνται αυτό που λέγεται κοινωνικός πολιτισμός, αφού ο συνταξιούχος, ο εργαζόμενος, ο επαγγελματίας, ο άνεργος, ο άστεγος κ.α. εμπαίζονται από τους κοινωνικά απολίτιστους εκάστοτε κυβερνώντες.
Η υποψία ότι θα είχαμε μια επανάληψη, από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ του φαινομένου της ΝΔ του Καραμανλή, που υποσχέθηκε τα πάντα στους πάντες, και βρέθηκε προ οικονομικού αδιεξόδου, έγινε μια πικρή πραγματικότητα. Γιατί τί θα γινόταν με τους εκπροσώπους του «καθεστωτισμού» και του «κυβερνητισμού» ; Το ΠΑΣΟΚ κυβέρνησε σχεδόν είσοσι χρόνια, και όλοι αυτοί ήταν οι υπουργοί του και τα κορυφαία κομματικά στελέχη του. Τί θα έλεγες σε όλους αυτούς ; «Παραμερίστε, διότι θέλω να διώξω τον καθεστωτισμό» ; Απλώς τους χώρεσε όλους στο κάδρο.
Η αντιπαράθεσή τους από την άποψη του περιεχομένου της ουσίας και της αξιοπιστίας, διεξάγεται ερήμην της κοινής γνώμης. Τον πολίτη τον αγνοούν, θεωρώντας τον άκριτο και αμνήμονα, καταφεύγοντας όπως συνηθίζουν, σε μια «έκθεση ιδεών», για τη διάσωση της χώρας. Το ελληνικό πολιτικό σύστημα, βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι, καλούμενο να δώσει απαντήσεις σε διαπιστωμένα προβλήματα και νέες προκλήσεις, από τις οποίες θα εξαρτηθεί το εάν θα κατορθώσει να προχωρήσει μπροστά και η ελληνική κοινωνία που είναι επικίνδυνα ασύντακτη και παραπαίει σε μια κίνηση χωρίς κατεύθυνση, πρέπει να βρει το δρόμο της.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου