Η παλιά Θεσσαλονίκη ήταν μια πόλη γεμάτη μυρωδιές και χρώματα. Στενά σοκάκια, ανηφοριές στην Άνω Πόλη, διαδρομές στην Παραλία, εδώδιμα και αποικιακά στα Λαδάδικα, βόλτες στον Κεδρηνό Λόφο και στα πάρκα γύρω από το Πανεπιστήμιο. Ευαγγελίστρια, Κουλέ-Καφέ, Αγία Τριάδα, Τριανδρία, Φάληρο, Σαλαμίνα, Παναγία Φανερωμένη είναι μόνο μερικές από τις γειτονιές της ιστορικής μεγαλούπολης που επιμένει για δεκαετίες να μεταμορφώνεται αδιάκοπα χωρίς ποτέ να χάνει την ψυχή της. Μπορεί να βίωσε αλλεπάλληλα κύματα εξωτερικών και εσωτερικών μεταναστών, ωστόσο κατάφερε να γίνει η αληθινή πατρίδα όλων των αποδημητικών πουλιών που βρήκαν καταφύγιο στη φιλόξενη αγκαλιά της.
Να την είχε νιώσει άραγε τούτη την αφομοιωτική δύναμη της πόλης ο  Νικηφόρος Χούμνος, όταν έγραψε ήδη από τον 14ο μ.Χ. αιώνα πως "Κανείς δεν μένει χωρίς πατρίδα όσο υπάρχει η Θεσσαλονίκη";
Σήμερα, εν έτει 2015, η αιωνόβια πόλη εξακολουθεί να αναζητά το νέο ρόλο της στο διεθνή στίβο, δίχως να ξεχνά την ιστορία της, που είναι αποτυπωμένες σε εκατοντάδες ασπρόμαυρες φωτογραφίες. Μερικές τέτοιες αλησμόνητες εικόνες περιέχει και αυτό το βίντεο, που δημοσιεύεται για πρώτη φορά στο OraiokastroNews.
Όπως σημειώνεται και στη λεζάντα του βίντεο, «όταν ο Γιώργος Δημητριάδης αποφάσισε να κατηφορίσει την οδό Ιταλίας προς την παραλία, η Θεσσαλονίκη, η δικιά του Θεσσαλονίκη, απέκτησε ένα υπέροχο τραγούδι που υμνεί με τρυφερότητα και ευαισθησία μια ολόκληρη εποχή». Απολαύστε το.



Θεόδωρος Κουτρούκης

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

 
Top