|Του Δημήτρη Λιοτήρη.
Το πένθος
είναι βαρύ για αυτόν που το βιώνει. Οι υπόλοιποι λυπούνται και κλαίνε από τα
δάκρυά σου.
Τις κηδείες
των θυμάτων του μακελειού θα τις παρακολουθήσουμε από την τηλεόραση, την ώρα
που θα τρώμε στην τραπεζαρία, θα μας πιάσει θλίψη και κατόπιν θα συνεχίσουμε το
φαΐ μας. Το κλικ με την Γαλλική σημαία στο προφίλ μας, σημαίνει συμπαράσταση
και στιγμιαία συναισθηματική θλίψη. Αυτό και μόνο.
Ανάμεσα σε
αναρτήσεις λύπης, προβληματισμού, αγωνίας, περισυλλογής κλπ, συνάντησα, προς
μεγάλη μου έκπληξη, και κάποια επικριτικά ή ειρωνικά status για εμάς που
σκεπάσαμε με τη σημαία της Γαλλίας τη φωτό του προφίλ μας στο fb.
Ανάλαφρες,
χαζοχαρούμενες επικριτικές εξυπναδιές ή ειρωνίες, μέχρι ψευτο-εμπεριστατωμένοι
αφορισμοί από διαφωνούντες, μας έβαλαν απέναντι..
Και
ξαφνικά, επάνω σε ένα τόσο ακραίο και συγκλονιστικό γεγονός, βρήκατε οικόπεδα
να στήσετε στρατόπεδα.
Οι καλοί
και οι κακοί. Οι ειλικρινείς και οι ψεύτες. Οι λυπημένοι και οι υποκριτές. Oι
αριστεροί και οι δεξιοί. Οι δημοκράτες και οι φασίστες.
Οι έχοντες
και οι μη έχοντες τη γαλλική σημαία στη φωτό του προφίλ.
Όλα αυτά τα
στρατόπεδα κατασκευάστηκαν αυτόματα, επάνω στα ζεστά (ακόμη) πτώματα
συνανθρώπων μας που ακόμη δεν έχουν θαφτεί.
Γιατί να
κλαίμε γι αυτούς και όχι για άλλους αδικοχαμένους, γιατί δεν κάναμε και
ελληνική σημαία για τα θύματα των μνημονίων, γιατί αυτό και όχι το άλλο, γιατί
εκείνο και όχι αυτό…
Τη Ζωίτσα
περιμένω να διαμαρτυρηθεί που δεν έφτιαξε το fb μια σημαία για την ΕΡΤ, για να
τιμήσουμε τους νεκρούς της…
Το πένθος
όμως δεν σηκώνει χιούμορ, ούτε και brasdefer με άλλα πένθη!
Δεν χωράει
η φύση του ανταγωνισμούς, συγκρίσεις ή συγκρούσεις.
Κι αν δεν
μπορείτε να το νοιώσετε, αφήστε μας ήσυχους εμάς που το μπορούμε.
Κι αν δεν
συμφωνείτε με τον συμβολισμό στο fb, συμφωνήστε με το δικαίωμά μας στη διαφωνία
μας.
Το σύμβολο
της γαλλικής σημαίας επάνω από τη φωτό είναι ένδειξη ενσυναίσθησης,
συμπαράστασης και σεβασμού στην άδικη, αιφνίδια και αποτρόπαιη επίθεση θανάτου
που δέχτηκαν κάποιοι αθώοι, ανυποψίαστοι Γάλλοι συνάνθρωποί μας.
Και όχι,
δεν με ενοχλεί που καλύπτει χαμογελαστά πρόσωπα και όχι θλιμμένα. Αυτό θα ήταν
υποκριτικό. Να ντυθώ με μαύρο κοστούμι και να στηθώ στον φακό.
Με
ξεπερνάει το πώς μπορεί κανείς να εκλάβει μια τέτοια κίνηση ως υποκριτική.
Φαντάζει
τόσο αδιανόητο το ενδεχόμενο να νοιώθει κανείς τον θάνατο και να θλίβεται από
αυτόν;
Αυτή η
σκέψη, είναι για μένα πιο τρομακτική κι από τον ίδιο τον θάνατο…
Ανοίξτε τα
μυαλά και την καρδιά σας, αδέλφια…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου