Μουδιασμένοι και αμήχανοι

Του Δημήτρη Λιοτήρη 

«Έφτασεν η ώρα σας». Αυτό λένε στην Κύπρο, όταν σε ξυπνάνε το πρωί από τη reception του ξενοδοχείου.

Όποτε μιλάω με  τους δικούς μου, «κανονικούς» ανθρώπους, αυτούς που δεν ανήκουν σε καμιά «πολιτική ελίτ», αυτό που ακούω , όποιες λέξεις κι αν χρησιμοποιούν, είναι το εξής ένα: Δεν αξίζω τίποτα.

Κάθε άνθρωπος, γνωρίζει πολύ καλά τι λάθη έχει κάνει, άσχετα αν δεν το ομολογεί. Όταν έχεις κλέψει, κάθε φορά που ακούς σειρήνα περιπολικού, πετάγεσαι, ακόμη κι αν δε σε πιάσουν ποτέ. Κι εκείνοι γνωρίζουν εξαιρετικά καλά ότι έχουν σφάλλει κι αν σταματήσεις τα «ουυυ» θα το ακούσεις κι εσύ. Στο λένε με τον τρόπο που ξέρουν, θέλει κόπο να το ακούσεις, ακόμη μεγαλύτερο να τους καταλάβεις.

Έσφαλαν που εκμεταλλεύτηκαν το κράτος για να κερδίσουν, έσφαλαν που αδίκησαν αυτόν που άξιζε, έσφαλαν που δε φρόντισαν ούτε στο ελάχιστο για τα παιδιά τους.

Έκαναν ότι μπορούσαν για να αποφύγουν να φάνε τη μετωπική με την αλήθεια και την πραγματικότητα, αλλά πλέον, τα λεφτά τελείωσαν, ο γάμος σχόλασε, η ζωή τους έμεινε στο ράφι.

Σε αυτή τη συγκυρία, που δεν είναι ίδια με το 2010, ούτε με το 2012, ούτε καν με τον Γενάρη του 2015, συμβαίνει το εξής: ο κόσμος έχει βγάλει τον ωραιότατο σκασμό, χαμηλώνει τις προσδοκίες και σφίγγει το ζωνάρι του γιατί καταλαβαίνει ότι, ήρθε η ώρα να πληρώσει. Όχι μόνο τους φόρους, αλλά την απολίτικη και πελατειακή στάση του, έναντι του πολιτεύματος της Δημοκρατίας και του Ηθικού κώδικα. Και αυτή, την πληρώνει αποδεχόμενος την πολιτική βία.

Σε αυτή τη συγκυρία, ο«λαός» που λες, εξέλεξε έναν πρωθυπουργό (σε ασυνείδητο επίπεδο, ο Τσίπρας ήταν η τέλεια επιλογή γι'αυτό τον σκοπό) ο οποίος τον υποτιμά ακραία, πετώντας του κατά πρόσωπο

«ξέρω πόσο φαύλος είσαι, είμαι σαν εσένα, σε ξέρω καλά. Ήρθε η ώρα να πληρώσεις».

Θα ήταν πολύ χριστιανικά όλα αυτά, αν ο Έλλην δεν είχε επιλέξει να προσβάλλει βάναυσα την αξιοκρατία, τις βασικές ηθικές αξίες. Δυστυχώς, η επιλογή του να στραφεί στον «μπάρμπα στην Κορώνη», του στέρησε κάθε προσωπική αξία, αυτοσεβασμό, δυνατότητα. Έχει ευθύνη γι'αυτό; Σαφέστατα. Και θα πρέπει να την αναλάβει πλήρως.

Όμως, καμιά ευθύνη δεν αναλαμβάνεται από κανέναν, όταν όλοι αφήνονται στη μοίρα τους να καταστραφούν.

Φαίνεται πως στον ψυχισμό του Έλληνα, κυριαρχούν δύο ακραία αντίθετοι πόλοι: ο ένας είναι ο απόλυτος ναρκισσισμός και ο άλλος, η ακραία ενοχή, η αυτοϋποτίμηση, μέχρις εξευτελισμού.

Ο Τσίπρας, ενισχύει τον δεύτερο πόλο στην κοινωνία και κρατά για τον εαυτό του τον πρώτο. Αυτό το παιχνίδι έπαιξε με τα κόμματα της αντιπολίτευσης, αυτό κάνει και με την κοινωνία. Πιάνει. Τα κόμματα έβαλαν την ουρά στα σκέλια, υιοθέτησαν την ατζέντα του, γυρνάνε γύρω από την ουρά τους. Οι πολίτες αφήνονται να δεχτούν το μοιραίο: την καταστροφή.

Ηγεμών ο Τσίπρας. Ναι, βέβαια, αφού όλοι μα όλοι, έχουμε υιοθετήσει την ατζέντα του. Την πανάθλια, ανήθικη, παράλογη, αντικοινωνική, φασιστική ατζέντα του. Ίσως μια πραγματικά καινοτόμα κίνηση, να ήταν να πάψουμε επιτέλους να ασχολούμαστε με αυτόν τον Καταστροφέα.

Μια άλλη λύση επίσης είναι, να πάψουμε πλέον να ασχολούμαστε μόνο με τα «οικονομικά». Η χώρα έχει παρελθόν, με φτώχεια, αλλά όχι με τη φαιοκόκκινη «Ηθική» του σήμερα.

Πιστεύω ότι η θανατική ποινή δεν πρέπει να ισχύει για κανέναν άνθρωπο, όσο στυγερό κι αν είναι το έγκλημα που έχει κάνει. Δε θα πληρώσουμε τον πελατειασμό με αφανισμό και κατάρρευση.

Δε μας αξίζει τέτοια τύχη.

Σε κανέναν δεν αξίζει.

Η ατζέντα πρέπει να αλλάξει. Η ατζέντα είναι πάνω από τα κόμματα. Το πρόβλημα της χώρας δεν είναι αυτή τη στιγμή η διαφορά του σοσιαλδημοκράτη από τον φιλελεύθερο. Όταν ένας ασθενής πεθαίνει, δε συζητάμε αν είναι καλύτερο να του δώσουμε τη θεραπεία στο σπίτι ή στο νοσοκομείο (στο χώρο της υγείας, το ισοδύναμο φιλελεύθερου-σοσιαλδημοκράτη, είναι το ιατροκεντρικό και το βιοψυχοκοινωνικό μοντέλο). Προέχει να επιβιώσει για να έχει νόημα η συζήτηση για τη θεραπεία.

Η συζήτηση είναι μια: όραμα, σχέδιο, υλοποίηση.

Η χώρα σβήνει και σε λίγο, δε θα έχει μείνει ούτε ένας, ναι, ούτε ένας που να αντέχει να υπερασπιστεί την αστική Δημοκρατία.

Δε μας αξίζει τέτοια τύχη.

Σε κανέναν δεν αξίζει.