Τίποτα δεν είναι τόσο κακό, που να μην μπορεί να γίνει χειρότερο

Του Δημητρίου Παπαδόπουλου (Σταυριώτη)

Μπορεί η αξία ενός πολιτικού να μετριέται με την ικανότητά του να αντιπαρέρχεται, να ξεπερνά τα ψέματά του απέναντι στους πολίτες αβρόχοις ποσί, ωστόσο, η περίπτωση Τσίπρα φαίνεται να είναι κάπως διαφορετική. Προχωρά ακόμη παραπέρα…

Θα σας πω τι πιστεύω: δεν είναι ότι οι Έλληνες πολίτες πείθονται με τις απίστευτες ασυναρτησίες και τα ψέματα που κατά καιρούς εκστομίζονται από τον ίδιο τον πρωθυπουργό και την κυβερνητική κουστωδία όλων αυτών των ατάλαντων και ανεπαρκών πολιτικών. Τούτοι δω είναι απλώς επάξιοι συνεχιστές μιας σχεδόν αστείρευτης και διαρκώς αναγεννώμενης σειράς πολιτικών εγκληματιών που ενεργοποιούνται εδώ και κάποιες δεκαετίες σ’ αυτόν τον τόπο.

Και δεν αναφέρομαι εδώ στο ξεπούλημα της χώρας που συντελείται με τον πιο απροκάλυπτο και οδυνηρό τρόπο. Αυτό άλλωστε ήρθε ως φυσική συνέπεια των πολιτικών επιλογών όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων. Ούτε βέβαια και στο κομματικό κράτος που συνεχίζει να βασιλεύει στη Δημόσια Διοίκηση. Αυτά είναι γνωστά. Κι όπως φαίνεται ουδείς πρωθυπουργός ή πολιτικός από το υπάρχον πολιτικό κατεστημένο μπορεί να τα θίξει.

Άλλο είναι αυτό που είναι περισσότερο ανησυχητικό. Ποιο; Η παραίτηση που είναι πολύ εύκολο να διαγνώσει κανείς στα πρόσωπα, στα λόγια και στις πράξεις των πολιτών αυτής χώρας. Μια ολοσχερής παραίτηση που έχει να κάνει με την απάλειψη και της παραμικρής ελπίδας ότι, κάτι μπορεί να πάει προς το καλύτερο σ’ αυτή την ταλαίπωρη γη. Το αντίθετο… τα πράγματα βαίνουν διαρκώς προς το χειρότερο… Κι εδώ είναι που ταιριάζει ο τίτλος του παρόντος άρθρου: Τίποτα δεν είναι τόσο κακό, που να μην μπορεί να γίνει χειρότερο. Αυτό ακριβώς είναι που συνειδητοποιούν οι πολίτες κι έχουν χάσει  την ελπίδα τους.

Με δυό λόγια: ο Τσίπρας και η κυβέρνησή του είναι οι στυγνοί δολοφόνοι της ελπίδας αυτής. Οι πολίτες δεν έχουν πια πού να στραφούν. Εκείνο που βλέπουν είναι ένας συρφετός πολιτικών κομμάτων που διαγκωνίζονται για το ποιος θα εκτελέσει πιστότερα τις επιταγές των δανειστών, παρόλο που όλοι πια βλέπουν ότι οι λύσεις που προτείνουν, δεν οδηγούν στη λύτρωση από τα οικονομικά μας, δεσμά αλλά στην περεταίρω υποδούλωσή μας.

Και όσον αφορά το ερώτημα: τι μπορούμε να κάνουμε εμείς οι πολίτες κάτω από αυτές τις συνθήκες; Η απάντηση είναι πολύ απλή: να συμπεριφερόμαστε απέναντι στο κράτος, όπως ακριβώς μάς συμπεριφέρεται αυτό. Με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Και ο νοών νοήτω…

Τι άλλο πρέπει να κάνουμε. Να πάψουμε να γκρινιάζουμε, να κατηγορούμε και να ζητούμε διαρκώς από την Πολιτεία να πράξει αυτό που οφείλει. Αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Ακόμη κι η επιφανειακή μελέτη της Ιστορίας της χώρας μας, μάς το καταδεικνύει. Ακούστε: αυτό το κράτος από τη γέννησή του, από τότε που «κέρδισε» τη δοτή «ανεξαρτησία» του, υπήρξε ανέκαθεν αναξιόπιστο απέναντι στους υπηκόους του και μονίμως καταχρεωμένο και υπόδουλο σε ξένους δυνάστες-δανειστές. Η συντριπτική πλειοψηφία των ηγετών του ήταν λακέδες. Οι όποιες ιστορικές στιγμές δόξας και μεγαλείου το έκαμαν να ξεχωρίζει και να συνεχίζει να υπάρχει, οφείλονται στην «τρέλα» κάποιων μεμονωμένων πολιτών, ή ομάδων και ελάχιστων ηγετών που διέσωσαν μέσα στην ψυχή τους κάτι από το αρχαίο μεγαλείο αυτής της φυλής.

Ας αφήσουμε λοιπόν πίσω την γκρίνια και την μεμψιμοιρία κι ας δουλέψουμε. Πρώτα ας προκόψουμε εμείς οι ίδιοι με την εργατικότητα και την επιμονή στους στόχους μας κι ύστερα ας δουλέψουμε με πνεύμα αλληλεγγύης και αυταπάρνησης για τον μικρό περίγυρό μας και για τους συνανθρώπους μας. Κι αντί να μεμφόμαστε την Πολιτεία για τις ανεπάρκειές της, ας φροντίσουμε να την αναπληρώσουμε εκεί που αυτή υστερεί. Όσο μπορούμε. Και βέβαια ποτέ να μην ξεχνάμε: πίστη στους συνανθρώπους μας, στους συνεργάτες μας, στους συμπολίτες μας. Πίστη όμως που να συνοδεύεται από τον απαραίτητο έλεγχο. Πρώτα ελέγχοντας τούς εαυτούς μας και μετά τους άλλους… διότι, καθώς έλεγε εκείνη η εβραϊκή μαϊμού (κι είχε δίκαιο) ο Λένιν, «καλή η πίστη, αλλά καλύτερος ο έλεγχος». Και κυρίως, κάτω από τις σημερινές συνθήκες, καμία εμπιστοσύνη και καμία πίστη σε οποιονδήποτε πολιτικό. Διότι, κανείς από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό δεν φαίνεται να μπορεί να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Εκτός εάν τη λύση δώσει ο επόμενος πρωθυπουργός, ο Μητσοτάκης Β΄, εκεί που δεν τα κατάφεραν ο Παπανδρέου Γ’ και ο  Καραμανλής Β΄ (ο επονομαζόμενος και βραχύς)… Διότι, που να πάρει ο διάολος! Δεν μπορεί όλοι οι γόνοι να είναι σκάρτοι!

Υ.Γ.  Τα πράγματα όμως δεν είναι δυσοίωνα όσον αφορά τον τόπο μας το Ωραιόκαστρο. Μετά την ομολογουμένως βαρυσήμαντη δήλωση του πρώην δημάρχου Νίκου Μπάτου ότι: «είναι ενεργός πολιτικά», όλοι είμαστε πλέον σίγουροι ότι ο τίτλος του άρθρου για τον δήμο μας… μάλλον δεν ισχύει…

…λέμε τώρα…