Το τσιμέντο και το αυτοκίνητο ήταν τα σύμβολα μιας νέας εποχής. Εγκλωβισμένοι στην Ευρώπη, κερδίσαμε την περιοδική καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων, την ανεργία και την αβεβαιότητα, με το «πέταγμα» ενός μέρους των εργαζομένων στο περιθώριο. Και που πηγαίναμε ; Γίναμε ένας λαός που πουλάει τα πάντα : τη γη του, τον εαυτό του, τον πολιτισμό του, που πάει να χαθεί και να χωνευτεί στην Ευρώπη. Μπορούσε να ξεριζώνει τις ελιές και τα αμπέλια του (σύμφωνα με οδηγίες της Ε.Ε.), να μειώνει την αγροτική παραγωγή του, να θάβει επιδοτούμενη τα φρούτα της (για να μην πέσουν οι τιμές και φάει φρούτα ο κοσμάκης), και τέλος να αναπτύσσει μια...
βιομηχανία ασυνάρτητη και χαμηλής παραγωγικότητας.
Kαι γίναμε λοιπόν ευρωπαίοι, λες και πριν ήμασταν κάτι άλλο. Οι υπεύθυνοι παράγοντες αυτής της επιλογής, την έκαναν έχοντας συνείδηση των κινδύνων που αντιπροσώπευε η σύνδεση για την οικονομία μας, αλλά και για τη συνολική εθνική μας φυσιογνωμία. Παρόλα αυτά πήραν τη μεγάλη απόφαση, γιατί ενήργησαν σαν εντολοδόχοι, ρίχνοντας την πατρίδα μας στο λάκκο των λεόντων.
Η απόκτηση μιας θέσης εργασίας, φτάσαμε σήμερα να είναι το υπέρτατο αγαθό, για τη σημερινή Ελλάδα. Ο φόβος να χάσει κάποιος την εργασία του, και η ανασφάλεια που έχει από τη στιγμή που την έχασε, παραλύει τη βούλησή του. Το άγχος της ανεργίας είναι ο μόνιμος συνοδός. Η απομόνωση, η έλλειψη επικοινωνίας, η τυποποιημένη καθημερινή ζωή, η καταστροφή των προσωπικών και κοινωνικών σχέσεων, αποτελούν πλέον κυριαρχικό χαρακτηριστικό του τρόπου ζωής για τη χώρα μας.
Και μέσα σε όλα αυτά τι λένε οι Ευρωπαίοι και τι λύσεις δίνουν για την κρίση ; Οι έλληνες πρέπει να ξοδεύουν λιγότερο, να εργάζονται περισσότερο, μειώνοντας τις αποδοχές τους, και να πουλήσουν τη δημόσια περιουσία τους, και εφόσον αυτές οι λύσεις αποτύχουν, η Ελλάδα πρέπει απλά να βγει από την Ευρωζώνη ή να χρεοκοπήσει.
Η απόσταση που χωρίζει πλέον τους πολίτες από τους κυβερνώντες, έχει διευρυνθεί δραματικά. Απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί και φαινόμενα ισοπεδικής λογικής, συνθέτουν ένα νοσηρό σκηνικό. Ο πολίτης αντιλαμβάνεται ότι οι διαχειριστές της εξουσίας, δεν μπορεί να του είναι χρήσιμοι. Δεν επιλύουν τα προβλήματά του (απεναντίας τα μεγαλώνουν), δεν αφουγκράζονται τις αγωνίες του, και κάτι ακόμα σημαντικότερο : Διαπιστώνουν ότι δεν υπάρχει φως, και δεν μπορούν να προσδοκούν τίποτα.
Αν η δημόσια εικόνα των πολιτικών μας δεν αποτελεί την απόλυτη κατάπτωση, δεν ξέρω τι άλλο χρειαζόμαστε για να προβληματιστούμε σοβαρά. Σε μια εποχή όπου ο κόσμος ανησυχεί για την κρίση και για μύρια άλλα προβλήματα, είναι δυστυχώς αντιμέτωπος με μια κυβέρνηση και μια αξιωματική αντιπολίτευση, που δεν δείχνουν ικανοί να αντιδράσουν, γιατί ούτε θέλουν, ούτε μπορούν.
Κάποτε μια υποταγή παρήγαγε ανδρείκελα, τώρα παράγει αμηχανία, και το ζητούμενο είναι η αντίδραση των υγιών κυττάρων της κοινωνίας, αν αυτά υπάρχουν.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου