Πολιτική μετριότητα και ανάγκες του θυμικού!

Του Δημήτρη Λιοτήρη

Δεν αντιλέγω η πολιτική μετριότητα της Γερμανίας και της υπόλοιπης Ευρώπης είναι γεγονός. Όταν τη μοίρα του Ευρωπαϊκού καπιταλισμού αναλαμβάνει μια Ανατολικογερμανίδα φυσικός, τότε μπορεί να δούμε να επιβεβαιώνεται - αν είναι ποτέ δυνατόν - ακόμα και η προφητεία του Μαρξ περί "κρίσης υπερπαραγωγής", αποκλειστικά λόγω της κατακρήμνισης της ενεργού ζήτησης.

Είναι σαφές ότι η κρίση παίρνει μορφές ανθρώπινων δραμάτων σε χιλιάδες κι εκατομμύρια βιογραφίες. Είναι επίσης σαφές ότι το ιδιαίτερο πολιτικό πρόβλημα της Ελλάδας υπήρχε και πριν από την ευρωπαϊκή αδράνεια. Το κάλεσμά να σκεφτούμε σαν Ευρωπαίοι και σαν πολίτες του κόσμου δεν μειώνει καθόλου την επείγουσα ανάγκη να δούμε τι γίνεται μέσα στο ίδιο μας το σπίτι.

Το παραπλανητικό είναι ότι η διεφθαρμένη πολιτική τάξη της Ελλάδας, χρησιμοποιεί την εικόνα του κακού απ έξω για να κρύψει τα δικά της εγκλήματα.

Το λυπηρό είναι ότι το λαϊκό αίσθημα είναι πολύ πρόθυμο ειδικά τώρα σε συνθήκες ανέχειας, να αποδεχθεί αυτή την φτηνή ερμηνεία και φτάνει στο σημείο να συμμαχεί με τον ίδιο τον εχθρό του με εντελώς ανέλπιδες προοπτικές.

Γεννάται όμως το απλό ερώτημα: Τελικά, γιατί γίνονται όλα αυτά; Είναι απλό. Να το πω μεταφορικά:

Έχετε δει ποτέ το κεφάλι κάποιου να κρατιέται βίαια κάτω απ' το νερό χωρίς το σώμα του να σφαδάζει ολόκληρο, να κλωτσάει, να τινάζεται, να αποσυμπιέζεται, να χτυπά τυφλά και αδιάκριτα;

Και ο πιο ορθολογικός, ψύχραιμος, καλά εκπαιδευμένος άνθρωπος θα αρχίσει να αντιδρά σαν θηρίο αν παρέλθει η κρίσιμη χρονική στιγμή  πέραν της οποίας αρχίζει να απελπίζεται ότι θα βρεθεί κάποια λύση, ότι θα δοθεί κάποια ανακούφιση στην αγωνία του.

Αυτή είναι η βασική ψυχολογική παρενέργεια που φέρνει το αποπληθωριστικό σπιράλ (το "πηγάδι χωρίς πάτο"), η παγίδα ρευστότητας, η παγίδα χρέους, η διαρκής ύφεση, η μείωση των φορολογικών εσόδων, η αύξηση της ανεργίας .

Εμένα με απογοητεύει ότι σ' αυτό το παιχνίδι το μόνο που γίνεται είναι να βρίσκει ο πολύς ο κόσμος ένα ανόητο εκτόπισμα στη θυμική του ένταση ενώ ταυτόχρονα το γλέντι της πολιτικής διαφθοράς (ούτε καν μετριότητας) κερδίζει χρόνο ποντάροντας στην επιβίωσή του.