Άρθρο
Του Δημητρίου
Παπαδόπουλου (Σταυριώτη)
Σαν πολύ
κακομοιριά και κατάθλιψη μας έχει καταλάβει τα τελευταία χρόνια εξ αιτίας της
οικονομικής κρίσης – που βέβαια δεν είναι μόνον οικονομική αλλά πρώτιστα αισθητική
και πολιτισμική, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία… γι’ αυτό ίσως είναι σκόπιμο
γράφοντας κανείς κάτι να προσθέτει και λίγο χιούμορ μήπως και στρώσει κάπως το
πράγμα.
Το λοιπόν, θα
σας μεταφέρω ένα ανέκδοτο που άκουσα προχθές στο ζαχαροπλαστείο του κυρ’
Στέλιου από τον φίλο μου τον Λευτέρη τον ασυρματιστή που είναι και συνδημότης
μας.
«Πηγαίνει
κάποιος στον γιατρό με πόνους στον δεξί όρχι. Η διάγνωση είναι κάκιστη.
Προκειμένου να ζήσει πρέπει να αφαιρεθεί. Το δέχεται με πολύ στενοχώρια. Ατυχώς
οι πόνοι μεταφέρθηκαν σύντομα και στον αριστερό όρχι, οπότε χρειάστηκε να
αφαιρεθεί κι αυτός. Απελπισμένος ο ασθενής, λίγες ημέρες μετά την (επιτυχή;) επέμβαση
και καθώς φέρει βαρέως την απομείωση του ανδρισμού του αποφασίζει να
αυτοκτονήσει. Ανεβαίνει λοιπόν στην ταράτσα της πολυκατοικίας του και κοιτά
κάτω στο κενό. Προς στιγμήν αμφιταλαντεύεται αλλά σύντομα συνέρχεται και
αποφασίζει να μην πηδήξει ομολογώντας στον εαυτό του: «για να πηδήξει κάποιος από δώ, πρέπει να ‘χει αρχίδια…»
Το πολύ
πετυχημένο αυτό ανέκδοτο –για το δικό μου γούστο τουλάχιστον- μού έφερε στο
μυαλό εκείνη την ιστορία του καημένου πλην θρυλικού Ζαχόπουλου που πήδηξε από
μπαλκόνι πολυκατοικίας μετά τον διασυρμό του (δίκαιο ή άδικο, η ιστορία θα το
κρίνει). Φαντάζομαι πολλοί από εσάς θα θυμούνται την θλιβερή εκείνη υπόθεση που
έλαβε χώρα στα ένδοξα έτη της νεοδημοκρατικής πασοκοκρατίας, όταν της χώρας ηγείτο
ο ανεκδιήγητος Καραμανλής ο βραχύς.
Ε, λοιπόν ξέρετε
τι σκέφτομαι; ότι η μορφή του Ζαχόπουλου που επιχείρησε το απονενοημένο διάβημα,
σήμερα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ακόμη και ως ηρωική. Κι αυτό διότι
βλέποντας στις μέρες μας τους πολιτικούς μας να διασύρονται, στην πλειονότητά
τους όχι αδίκως, για βρωμιές και ατασθαλίες τους (οι χαρακτηρισμοί είναι
ιδιαίτερα επιεικείς) και να εκστομίζουν χίλιες δυό άθλιες δικαιολογίες
απολογούμενοι ως μωρές παρθένες, σκέπτομαι λοιπόν ότι εμπρός τους ο Ζαχόπουλος
υπήρξε κάποιος που διέθετε (εκτός από αυτά που αφαιρέθηκαν από τον άτυχο άνδρα
του ανεκδότου) και τσίπα, κάτι που ασφαλώς ελάχιστοι από τους σημερινούς μας
πολιτικούς διαθέτουν.
Φέρνω στο νου
μου τώρα την πρόσφατη ιστορία του «υπουργού» Λιάπη. Το εκπληκτικό εδώ, δεν
είναι ότι ένας άνδρας ο οποίος παρουσιάζει καταφανώς μια εμφανή νοητική
ανεπάρκεια από τη στιγμή που θα ανοίξει το στόμα του να μιλήσει, κατάφερε και έγινε
υπουργός (έστω και κληρονομικώ δικαίω). Αυτό είναι κάτι που εμείς οι πολίτες
όχι μόνον το έχουμε συνηθίσει αλλά δυστυχώς τείνουμε να το αποδεχθούμε και ως
θέσφατο. Τα παραδείγματα είναι πλείστα και καλύπτουν όλο το φάσμα της πολιτικής
επικράτειας… ας μην ξεχνάμε και τα δικά μας εδώ… Το εκπληκτικό είναι ότι ο
άνθρωπος αυτός εκλεγόταν με υψηλότατα ποσοστά επί σειράν ετών. Κάποιοι λοιπόν
τον εψήφιζαν δίνοντάς του αξία και δύναμη. Τι μπορεί να πει κανείς τώρα για το
ποιόν (και την νοητική – ηθική επάρκεια) των ανθρώπων που τον εψήφιζαν; Όχι
καλά πράγματα φαντάζομαι… Κι ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, το
πολιτικό προσωπικό της χώρας μας, όλως των βαθμίδων, βρίθει Λιάπηδων!
Κι αυτός ο
λαός τώρα, διαμαρτύρεται για την επικυριαρχία των Γερμανών, για τις επεμβάσεις
του Δ. Ν. Τ. και λοιπά…
Είναι ο ίδιος
λαός που πριν ακόμη αποκτήσει την ελευθερία του από τους Τούρκους ήδη
αλληλοσπαρασσόταν, ώσπου μια ευνοϊκή διεθνής συγκυρία του χάρισε την ελευθερία
του μετά την επέμβαση των γνωστών τριών μεγάλων δυνάμεων στην Ναυμαχία του Ναβαρίνου.
Είναι το ίδιο κράτος με τους ίδιους γνωστούς κλεπτοκράτες ηγέτες που ελάμβανε υπέρογκα
δάνεια εξ Αγγλίας τα οποία πριν ακόμη φθάσουν στα ταμεία του κράτους είχαν ήδη κατασπαταληθεί
σε προμήθειες και υπεξαιρέσεις. Από τότε (κοντά διακόσια χρόνια) ελάχιστα
άλλαξαν. Δεν εκπλησσόμεθα λοιπόν μ’ αυτά που συμβαίνουν.
Και επανέρχομαι,
όταν οι πολίτες αυτής της χώρας επιβραβεύουν την κουτοπονηριά, την καπατσοσύνη
και την βλακεία, για ποιο λόγο έχουν την απαίτηση να αυτοκυβερνηθούν;
Ας
απαντήσουμε πρώτα σ’ αυτά τα καίρια ερωτήματα και μετά ας δούμε τι πρέπει να
κάνουμε για να αντιμετωπίσουμε την κρίση που μας μαστίζει.
Και δείτε τι
συμβαίνει εδώ στην μικρή τοπική μας κοινωνία που σε λίγους μήνες καλείται να
εκλέξει τους αρίστους για να κυβερνηθεί. Το σκηνικό και οι πρωταγωνιστές ίδιοι.
Δεν αλλάζουν, γιατί προφανώς εμείς οι πολίτες δεν θέλουμε να αλλάξουν. Και δεν
θέλουμε να αλλάξουν, γιατί εμείς οι πολίτες δεν θέλουμε να αλλάξουμε οι ίδιοι,
διότι είμαστε οκνηροί.
Το ξανάπαμε.
Κανένας Σαραμάντος κανένας Γαβότσης και κανένας Μπάτος (πόσο μάλλον ο άγνωστος
εισέτι του ΣΥΡΙΖΑ) δεν θα μας σώσει εάν εμείς οι ίδιοι δεν θέλουμε να σωθούμε…
γιατί βαριόμαστε να παλέψουμε για τη σωτηρία μας και γιατί βρίσκουμε πολύ πιο
βολικό να κατηγορούμε τους άλλους (πολιτικούς) για τη δική μας οκνηρία και
ανεπάρκεια.
Ναι, το
ξέρουμε και το διατυμπανίζουμε όλοι, ότι οι έλληνες πολιτικοί είναι κατώτεροι
από τον μέσο όρο της ελληνικής κοινωνίας, πράγμα που ισχύει και για την μικρή
τοπική μας κοινωνία, ωστόσο εμείς τι κάνουμε γι’ αυτό;
Μπορεί εδώ
στο Ωραιόκαστρο να μην επιτρέπεται η ανέγερσις πολυκατοικιών, ωστόσο υπάρχουν
πολλές τέτοιες, όπως επίσης υπάρχουν και πάρα πολλά υψηλά μπαλκόνια απ’ όπου
μπορούμε μια χαρά να πηδήξουμε… εάν βέβαια έχουμε …
Εάν όχι… ας
πάμε μεθαύριο σαν καλά στρατιωτάκια κι ας ρίξουμε την ψήφο μας και πάλι εκεί
που ξέρουμε, δίχως να λέμε και πολλά πολλά που μας εκθέτουν.
Αυτά…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου