Ο ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΑΝΝΥ

(γράφει η δημοσιογράφος Μαργαρίτα Ικαρίου)

Σαν τα σκυλιά πέσαμε απαξάπαντες πάνω στο παιδικό κορμάκι. Ανελλήνιστοι Ελληναράδες, θεούσες κυράτσες, κυριλέδες δημοσιογραφόδουλοι, αστοιχείωτες τιβιπερσόνες, νταήδες πινακίου φακής, απολίτιστοι πολιτικοί, δολοφόνοι της γλώσσας, σκυλευτές της αξιοπρέπειας, μιντιάνθρωποι από λάσπη, υποκριτές αναλυτές τύπου… «λάμψης» και λοιποί φαιδροί, διαμέλισαν μια τραγική ιστορία και την έδωσαν βορά στην «κοινή γνώμη».

Βγήκαν οι υπομείωνες να ερμηνεύουν τις δέλτους της Σιβύλλας, με τη λογική «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω». Οι λεγεωνάριοι των διαφημιστικών πακέτων και τα τρωκτικά των τηλεπλατώ, υπηρέτες μιας τυραννίδας που επιβάλλει την πτωματολαγνεία, τον κιτρινισμό, τη ρηχότητα, τη διόγκωση, τη μεροληψία. Χειροβοσκοί και φεδεράτοι, εισαγγελίζοντες «ευαγγελιστές», τρισβάρβαροι και βαρβαρικοί, άνανδροι και πνευματικά άνυδροι, διαφθορείς και διεφθαρμένοι, κόλακες του κοινού και αυλοκόλακες των αφεντικών, κύνες που αφοδεύουν σε κίονες. Μια δράκα τυχάρπαστων αμοραλιστών που λυμαίνεται την «ενημέρωση» καθιστώντας την κοινή πόρνη-με πελάτες όλους εμάς. Πιράνχας που το μάτι τους γυαλίζει για αίμα, με λόγο επίπλαστα δραματοποιημένο, σφαχτό και σφαγμένο στα μέτρα τους. Αν αυτή είναι η σχέση τους με το δημόσιο λόγο, αυτή είναι και η σχέση τους με τον άνθρωπο…

Ζούμε, ακόμη μια φορά, μια πρωτοφανή τελετουργία ανθρωποφαγίας με το τετράχρονο σφάγιο θυσιασμένο στο αιμοσταγές τέρας της θεαματικότητας. Σε λειτουργία της κρεατομηχανής που καταπίνει την αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ζωής μα και του θανάτου και τη φτύνει ως κηλίδες αίματος και κιμά, με αποφορά πτωμαΐνης.

Ο κανιβαλισμός κάθε παιδιού που πέφτει θύμα παραμέλησης, άσκησης βίας, κακοποίησης, ασέλγειας ως και δολοφονίας, έχει ονοματεπώνυμο. Από τη «Σπυριδούλα» ως την Άννυ, η κοινωνία μας βήμα δεν προχώρησε. Με την ίδια αδηφαγία καταβροχθίζει όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες, πότε διογκωμένες και πότε επίπλαστες. Συζητά στα καφενεία, γράφει λίβελους στα φεησμπούκια, στήνει «δίκες», αποφασίζει ή όχι περί αυτοδικίας των φυλακισμένων και θανατικής ποινής, αναπαράγει την αθλιότητα, βγάζει κορώνες δήθεν-τάχα μου ευθιξίας και κοινού αισθήματος «δικαίου», λιντσάρει λεκτικώς τους θύτες, σκυλεύει τα πτώματα των θυμάτων χώνοντας βαθιά τη μουσούδα στα λαγούμια της παραπληροφόρησης.

Ο εκάστοτε κανιβαλισμός έχει ονοματεπώνυμο: Είμαι εγώ που παριστάνω τον "άνθρωπο" αλλά όταν ένα παιδί κλαίει ξυλοδαρμένο, κλείνω τα παντζούρια και... "κοιτάζω τη δουλειά μου"... Είσαι εσύ που μπαίνεις σε τυχάρπαστα μπλογκ για να διαβάσεις "όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες" από το θάνατο της μικρούλας, σε ανυπόγραφα άρθρα της συμφοράς... Είναι αυτός, ο απαίδευτος δημοσιογραφίσκος που καλοπληρώνεται για να ξεπουλά τηλεοπτικώς αίμα και ψέμα... Είμαστε όλοι εμείς που μένουμε απαθείς και άπραγοι -μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα- στον κιτρινισμό, την καταστρατήγηση όλων των κανόνων δεοντολογίας, στη σύληση ενός νεκρού...

Ναι. Είμαστε ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ συμμέτοχοι και συνένοχοι στο επαναλαμβανόμενο έγκλημα.