Του Δημήτρη Λιοτήρη
Οι περισσότεροι Έλληνες πιστεύουν ακράδαντα πως το 1821 ξεσηκώθηκαν κάποιοι καπεταναίοι και οπλαρχηγοί για να φτιάξουν ένα ανεξάρτητο εθνικό κράτος θεού παρόντος στην αυλή μιας εκκλησιάς με αγγελάκια να ψέλνουν ωσαννά. Ανεξάρτητο...χμ! Παραβλέπουν το επίσημα ιστορικά γεγονός που μας λέει ότι παρακαλούσαν γονυπετείς τους «Φραντσέζους», τους Εγγλέζους και τους Ρώσους για να επέμβουν. Κι αυτοί για τους δικούς τους λόγους ο καθένας κι όχι για την ψυχή της μάνας τους επενέβησαν. Αμέσως μετά τους ξαναφώναξαν για να κυβερνήσουν μια και μεταξύ τους δεν μπορούσαν να χωρίσουν δυο γαϊδουριών άχυρα. Τους παρακάλεσαν για δάνειο και το στρώσανε στον εμφύλιο γιατί δεν τα βρήκαν στην μοιρασιά του δανείου. Βυθίσανε και το μοναδικό πλοίο που καταφέρανε να αγοράσουν με το δάνειο. Ποιος το βύθισε; Ο Μιαούλης! Με λίγα λόγια τους ευρωπαίους τους παρακαλάγαμε να έρθουν να μας αναλάβουν ως προστάτες. Το 1821 το έθνος άλλαξε αυτοκρατορία. Άλλαξε προστάτη. Από την παραπαίουσα Οθωμανική αυτοκρατορία πέρασε σιγά-σιγά στην Βρετανική.
Τα εθνικά κράτη τότε ήταν μια καινούργια εφεύρεση. Ο κόσμος χωριζόταν μέχρι τότε σε αυτοκρατορίες. Η Βρετανία όμως έκανε την διαφορά. Η Βρετανία εγκαινίασε μια καινούργιου τύπου αυτοκρατορία, σχεδόν αόρατη. Δεν χρειαζόταν να κατέχει εξ ολόκληρου τα ξένα εδάφη, ειδικά μετά την πανωλεθρία που έπαθε με την Αμερικάνικη επανάσταση. Τι να τα έκανε άλλωστε τα χωράφια, αυτά χρησιμεύανε για την αγροτική παράγωγη. Η Βρετανία είχε ανακαλύψει χάρη στην βιομηχανική επανάσταση που ήταν πρωτοπόρα, ένα καινούργιο οικονομικό θαύμα, το επεξεργασμένο προϊόν! Αρκεί να κατείχε λοιπόν, κομβικά σημεία, πλουτοπαραγωγικές πηγές και φιλικά διακείμενες τοπικές ελίτ. Αυτή η συνθήκη επέτρεψε την ίδρυση σιγά-σιγά «ανεξάρτητων» εθνικών κρατών. Έτσι η αυτοκρατορία έπαιρνε όλα τα καλά χωρίς να έχει και τον μπελά της τοπικής διακυβέρνησης. Πχ ο στρατός της Ελλάδας έβγαζε τα ματιά του με των στρατό της Τουρκίας για περιφερειακές διαφορές, αλλά η αυτοκρατορία επενέβαινε μόνο όταν κινδύνευαν τα κεκτημένα δικαιώματα της και οι βάσεις της. Εμείς πιστεύαμε ότι είχαμε ένα κυρίαρχο κράτος, άλλα ουσιαστικά ανήκαμε σε μια αόρατη (όχι πάντα) αυτοκρατορία. Αυτό ίσχυε για όλες τις μικρές και αδύναμες οικονομικά εθνότητες και ισχύει μέχρι σήμερα.
Σε αυτήν την συγκυρία βρεθήκαμε το 1821. Οι μπράβοι που δουλεύανε πότε για τον Αλί Πασά, πότε για τους προεστούς, πότε για τους διαφόρους Μπέηδες και πότε λήστευαν και τους τρεις, ζώντας ως αντάρτες στις ορεινές περιοχές, αποφάσισαν πως η καταρρέουσα Τουρκιά είχε πολύ πλιάτσικο. Για το πλιάτσικο τσακωθήκαν αργότερα ενώ ο Ιμπραϊμ κατάκαιγε την Πελοπόννησο. Για το πλιάτσικο φάγανε τον Καποδίστρια. Για το πλιάτσικο βουτούσανε το χέρι στον κρατικό κορβανά με την κάλυψη κομμάτων μέχρι και σήμερα και η «αυτοκρατορία» δεν έχανε ευκαιρία να εκμεταλλεύεται της έριδες. Αντί να κάνουμε αυτό που κάνανε άλλες εθνότητες, δηλαδή να ελιχθούμε έξυπνα και ενωμένα μέσα στην εκάστοτε «αυτοκρατορία» αποκομίζοντας το μέγιστο δυνατό όφελος και πιάνοντας τα πόστα όπως κάποτε έκαναν οι Φαναριώτες, πιάναμε ο ένας τον κώλο του άλλου δίχως αύριο. Δεν αποκτήσαμε καμιά ανεξαρτησία το 1821. Αλλάξαμε αυτοκρατορία εκμεταλλευόμενοι το κύμα ρομαντισμού των χαροκαμένων από τον Ναπολέοντα Ευρωπαίων και την μόδα των εθνικών κρατών. Οι οπλαρχηγοί και οι απόγονοι τους ποτέ δεν αποδεχτήκαμε το αστικό κράτος της αλληλεγγύης, ( βοηθάμε μόνο όταν δούμε τον άλλον πιο κάτω από μας, αρκετά πιο κάτω) η συνεργασία είναι άγνωστη λέξη. Μέχρι και σήμερα φανερά ανθενωτικοί υποστηρίζουμε ο καθένας το χωριό του το ταμπούρι του, το μπαϊράκι του. Η περιπέτεια της ανεξαρτησίας και της Ευρώπης ήταν ένα πλιάτσικο. Τότε τουλάχιστον όμως γνωρίζανε ότι φεύγοντας από την Τουρκιά θα βρίσκανε πλούτο για να παρασιτήσουν στην Ευρώπη.
Σήμερα πια αυτοκρατορία μας περιμένει για να την διαγουμίσουμε;
Χρόνια Πολλά και Πατριωτικά!

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

 
Top